سیره امام هادی علیه السلام صفحه 1

طلیعه

شاخص ترین واژۀ عرشی که نبوت و امامت را همچون دو گوهر ملکوتی در درون خود میپروراند و معدن لایزال همۀ کمالات و اساس همۀ خیرات است، حقیقت ولایت است. در عظمت و والایی ولایت همین بس که زبان عصمت و بیان باقرالعلوم پیرامون آن فرمود: «وَ لَمْ یُنَادَ بِشَیْءٍ کمَا نُودِیَ بِالْوَلَایَهِ؛(1) که هیچ چیز چون ولایت به ندای حضرت حق آراسته نمیباشد».

ولایت از سویی قرب و نزدیکی به ساحت ربوبی است و از سوی دیگر تجلیگاه و ظهور فیض رب و اشراق مولویت حقیقی اله است، که از آن فروغ جود وجود و برکت حرکت و بالندگی بر هستی ممکن جاری است.

اولیاء الهی، کسانی هستند که به این موهبت آسمانی آراسته اند، حقیقتی که فقط پرتوی از جمالشان در عرصۀ خاکی قابل مشاهده است و همین جلوه، آفتاب هدایتی است که اگر به بصیرت جان بتابد، هزاران چشمۀ خورشید از آن نمایان میگردد، و جان را به جانان متصل، و انسان را از خاک به معراج برده و ملکوت را به وجود آن نور باران میسازد.

به هر روی، بارزترین و کاملترین چهرههای ولایی بعد از رسول خدا1 که بر این سپهر درخشیدند عترت آن حضرات میباشند که سرچشمۀ همۀ خیرات و کمالاتاند. شناخت و معرفت نسبت به آنان و آگاهی از سلوک فردی