- طلیعه 1
- اشاره 5
- پیشینه سیره نویسی 12
- جایگاه امام 14
- نقش الگودهی 16
- اشاره 17
- 1. انتخاب لباس 18
- اشاره 30
- 1. بردباری 31
- 2. خلق نیکو 32
- 5. دوری از خدعه 39
- اشاره 42
- حل مشکل علمی 51
- تربیت شاگردان 55
- پاسخ به سؤالات 57
- رویارویی با فقهای درباری 74
- شبهه شناسی و شبهه زدایی 77
- احترام به علما 80
- اشاره 84
- دعوت به تقوا و بندگی 85
- اندرز و نصیحت 86
- اشاره 86
- 1. عبادت خدا 87
- 4. معرفی ارزش دنیا 89
- 6. توصیه به شکرگزاری 90
- 5. سفارش به استغفار 90
- تنوع در ارائه شیوههای تربیتی 93
- آماده کردن مردم برای دوره غیبت 95
- اهتمام به تربیت در قالب دعا 101
- 1. زیارت جامعه 101
- اشاره 101
- اشاره 101
- ب) شهادت به وحدانیت خداوند 103
- د) دوستی با اهل بیت علیهم السلام شرط دوستی با خدای متعال 104
- ه) منزلت اهل بیت علیهم السلام نزد خدا 104
- و) رجعت 105
- اشاره 107
- 3. دعا برای دستیابی به عزت 107
- ج) توفیق شایستگی 108
- ب) دفع مکر شیاطین 108
- اشاره 109
- 1. بی آلایشی 110
- 2. سخاوت 112
- 3. دلجویی از درماندگان 117
- 4. اطمینان قلب 120
- اشاره 124
- 1. موقعیت شناسی 125
- اشاره 126
- 2. رازداری و تقیه 126
- الف) حفظ تشیع 129
- ب) موفقیت در برنامهها 131
- 3. نفوذ در حکومت 132
- اشاره 132
- ج) حفظ جان پیروان 132
- ارتباط با مردم از طریق شبکه وکالت 134
- اشاره 139
- عبادتهای امام 140
- شب زنده داری 145
- اشاره 149
- تأمین مالی مردم از طریق دربار 156
حرکات و مراقبتهای حکومت، آگاهی داشت و طبق شرایط زمان تصمیم میگرفت و با بررسی جوانب، به انجام یک کار اقدام میکرد.
امام هادی علیه السلام پیروان خود را نیز با توجه به شرایط زمان و مکان سازماندهی میکرد و بینش آنها را بالا میبرد. متوکل نسبت به امام علی علیه السلام و خاندانش کینه و عداوت عجیبی داشت و اگر اطلاع مییافت کسی به آن حضرت علاقه دارد، مالش را مصادره میکرد و او را می کشت.(1) از این رو امامعلیه السلام در چنین فضای اختناق آمیزی، هم خودشان احتیاط می کردند هم به یارانشان توصیه فرمودند به گونه ای عمل کنند که با توجه به وضعیت حاکم، از تهدید زمامداران در امان بمانند.
2. رازداری و تقیه
اشاره
2. رازداری و تقیه
امام هادی علیه السلام در عصر حاکمانی زندگی میکرد که ایشان را به سختی تحت مراقبت و فشار سیاسی و اجتماعی قرار داده بودند، از این رو آن حضرت سعی میکرد با روش خاصی با دشمنان مقابله کند تا هم به هدف مطلوب خود برسد هم از آسیبهای احتمالی مصون بماند.
مواجهه فکری و عملی امام هادی علیه السلام با حاکمان و زمامداران آن عصر، براساس تقیه بوده است. هر چه فشار خلفای عباسی بر علویان و دوستان امام هادی علیه السلام بیشتر میشد، تقیه نیز به عنوان یکی از راههای ایمن سازی، ضرورت بیشتری پیدا میکرد. خلفای دوران امامت امام هادی علیه السلام غالباً فرمانداران خود را از دشمنان علویان بر میگزیدند. از جمله افرادی که کینه و عداوت زیادی با علویان داشت و تهدیدی جدی علیه آنها به شمار میآمد،
1- [1] . عزالدین بن اثیر جزری، الکامل فی التاریخ، ج7، ص55.