سیره امام هادی علیه السلام صفحه 86

انسانهای شایسته همراه نباشد، بندگی نیست، بلکه چنین فردی در بند تمایلات و علایق فردی خود است و راز بندگی را کشف نکرده است.

امام هادی علیه السلام در یکی از فرمایشهای خود در باب بندگی و تکیه به قدرت الهی چنین میفرماید:

«هر کس خود را از فکر و عذاب خداوند آسوده بیابد، متکبر میشود تا قضای خدا و امر نافذش او را فرا بگیرد، و هرکه در خداپرستی استوار باشد، همه مصائب دنیا برای او راحت و آسان می شود، حتی اگر بدنش تکه تکه شده، پراکنده گردد.»(1)

اندرز و نصیحت

اشاره

اندرز و نصیحت

امام هادی علیه السلام همواره در پی اصلاح و تربیت پیروان خود بودند و از راه اندرزها و نصیحتهای خود، آنان را از گمراهی و افتادن به دام هوا و هوس و گرایشهای منفی باز میداشتند.

در روزگار امام هادی علیه السلام فرهنگ اهل بیت علیهم السلام به مرحله پختگی رسیده بود، اما خطر فرهنگهای وارداتی که در عمق جان برخی از مسلمانان نفوذ یافته بود، نیازمند ایمانی قوی بود تا بتواند به این خطرات پاسخ دهد و از سوی دیگر با تبلیغ دشمنان، به ویژه خلفای عباسی که جایگاه ائمه را نمیشناختند، مقابله کند تا در نتیجه، روح معنویت در میان مردم کم رنگ نشود.(2)