فرهنگ الفبایی امام هادی علیه السلام صفحه 389

ه) تفسیر آیه شریفه «یَومَ یَعّضُ الظَالِم عَلَی یَدَیه»

مجلسی رحمه الله نقل می کند که:

به متوکل[عباسی] خبر دادند که امام هادی علیه السلام آیه شریفه: «و روزی که ستمکار دست های خود را می گزد [و] می گوید: ای کاش با پیامبر راهی برمی گرفتم]»، را به خلیفه اول و دوم تطبیق می کند.

متوکّل گفت: با او چه کار کنیم؟

گفتند: مردم را جمع کن و از او در حضور مردم بپرس! اگر همان پاسخ را داد، مردم به حسابش می رسند و اگر غیر آن را گفت: نزد یاران خود رسوا می شود.

متوکّل همه قضّات و بنی هشام و یاوران خود را فراخواند و [در جمع آنان] از امام علیه السلام پرسید.

امام علیه السلام فرمود: اینان کسانی هستند که خدا با کنایه از ایشان سخن گفته است و بر ایشان منت نهاده و عیبشان را پوشانده است. آیا امیر می خواهد آنچه را خدا پوشانده است، آشکار کند؟

متوکّل گفت: [نه] نمی خواهم.(1)

ی) تفسیر آیه شریفه «بَل هُم أضَلّ»

طوسی رحمه الله با سند خود از عبیداله بن محمّد تمیمی نقل می کند که گفت: در سامرّاء از سرورم ابوالحسن امام هادی علیه السلام شنیدم که می فرمود: اراذل و اوباش، قاتلان پیامبران اند و عامه [به معنی عامیان و افراد بی فرهنگ جامعه] نامی است که از عمی [به معنی نابینایی] گرفته شده است. خداوند نپسندید که ایشان را به چهارپایان تشبیه کند و فرمود: «بَل هُم اَضَلّ، بلکه گمراه ترند(2)».(3)

1- . همان . بحارالانوار، ج، 30 ، ص246، ح113 و ج50، ص214، ح26.
2- . همان. فرقان/44.
3- . همان. امالی، ص613، ح1267.