شرح زیارت جامعه کبیره صفحه 149

احترام گنبد من از اسب پیاده شد که این احترامش باعث شد حقّی به گردن من پیدا کند.

فردا که از خواب بیدار می شود دوباره ناصبی او را اذیّت می کند و می گوید: برو شکایت کن. شیعه می گوید: دیگر نمی روم هرچه می خواهی اذیّت کن. می گوید: چرا؟ شیعه هم خوابی که دیده بود را تعریف می کند. ناصبی می گوید: من تنها بودم و هیچ کس از این قضیه خبر نداشت. آیا مولا برای یک دفعه احترامی که کردم این گونه با من رفتار می کند؟ و بلافاصله می گوید: یا امیر المؤمنین! غلط کردم تا به حال نفهمیدم و اشتباه می کردم و شیعه می شود.

آیا این ها نشان دهندۀ تربیت الهی امامان معصوم علیهم السّلام نیست ؟ در مقابل یک شاخۀ گل و یک احترام گذاشتن چگونه برخورد می کنند؟! مگر خود مولا نفرمودند: «إنّ رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله و سلّم أدّبه اللّه عزّ و جلّ و هو أدّبنی و أنا أؤدّب المؤمنین»؛(1) یعنی در جهان آفرینش یک نفر هم نیست که باواسطه یا بی واسطه، بدون ولایت ما تربیت شده باشد.

تربیت جهان

در حقیقت خدای منّان همۀ صفاتش را به ائمه علیهم السّلام داد و تربیت جهان را به دست ولایت کلّیۀ مطلقۀ ایشان سپرد که این ولایت، مربّی