روش‌های مدیریت، برنامه‌ریزی وپیام رسانی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 166

«وَ لاتَرْكَنُوآا اِلَي‌الَّذينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ‌النّارُ وَ ما لَكُمْ مِنْ دُونِ‌اللّهِ مِنْ اَوْلِيآءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ،»

«به كساني كه ستم كرده‌اند متمايل نشويد كه جهنمي مي‌شويد و غير خدا دوستاني نداريــد و ياري نمي‌شويد!» (113 / هود)

ركون به سوي ستم‌كاران، يك نوع اعتمادي است كه ناشي از ميل و رغبت به آنان

-315

باشد، حال چه اين ركون در اصل دين باشد، مثل اين كه پاره‌اي از حقايق دين را كه به نفع آنان است بگويد و از آن‌چه كه به ضرر ايشان است دم فرو بندد و افشاء نكند و چه اين كه در حيات ديني باشد مثل اين كه به ستم‌كاران اجازه دهد تا به نوعي كه دل‌خواه ايشان است در اداره امور مجتمع ديني مداخله كنند و ولايت امور عامه را به دست گيرند و چه اين كه ايشان را دوست بدارد و دوستيش منجر به مخالطت و آميزش با آنان شود و در نتيجه در شؤون حياتي جامعه و يا فردي از افراد اثر سوء بگذارد.

نتيجــه اين عمل اين است كه راه حــق از طريق باطــل سلوك شود و يا حق با احيــاي باطل احياء گشته و بالاخــره به خاطر احيائــش كشتـه شود.

اين آيه به منزله نتيجه‌اي است كه از داستان‌هاي ملت‌هاي ستم‌كاري استنتاج شده كه خداوند به جرم ستم‌هايشان آن‌ها را هلاك نموده است. ظلم آن ملت‌ها تنها شرك ورزيدن و بت پرستيشان نبود، بلكه از جمله كارهاي نكوهيده آن‌ها كه خداوند از آن

(316) روش‌هاي مديريت، برنامه‌ريزي و پيام‌رساني

نكوهش كرده پيروي از ستم‌كاران بوده، كه نتيجه‌اش فساد در زمين بعد از اصلاح آن مي‌شد و آن فساد عبارت بود از رسميت دادن به سنت‌هاي ظالمانه كه واليان جور باب كرده بودند و مردم هم از آن‌ها پيروي مي‌كردند. (1)

پرهيز از تمايــل به دوستي كفــار و بيگانگــان