سیره امام هادی علیه السلام صفحه 145

مانند امام هادی علیه السلام لبریز از محبت و پیروی از خداست و جز او، میلی در خود نمیبینند.

شب زنده داری

شب زنده داری

ارتباط معنوی، قلبی و عاشقانه با معبود ازلی و ابدی و عبادت فراوان برای جلب رضایت او و گرفتن پاداش آن در قیامت، از ویژگی های برجسته امام هادی علیه السلام است. برخی در این باره چنین اظهار داشته اند:

عبادتگری فقیه بود، شب ها را در عبادت به سر میبرد؛ بی آنکه لحظهای روی از قبله بگرداند. با پشمینههایی بر تن و سجاده ای از حصیر در زیر پا، به نماز میایستاد و شوق عبادتش به شب تمام نمیشد. کمی میخوابید و دوباره بر میخواست و مشغول عبادت میشد. آرام و زیر لب، قرآن را زمزمه میکرد و با صوت محزون آیاتش را میخواند و اشک میریخت و هر کس صدای مناجات او را میشنید، می گریست. گاه بر روی ریگها و خاک ها مینشست و نیمه شبها را مشغول استغفار میشد و شبها را به شب زنده داری میگذراند.(1)

آن حضرت شبانگاه به سجده و رکوع میافتاد و با صدای محزون و غمگین میفرمود: «خداوند! این گناهکار پیش تو آمده و این نیازمند به تو رو آورده، خدایا! رنج او را در این راه بی پاداش مگذار».(2)

شب که از راه می رسید اوقات امامعلیه السلام پیوسته به نماز و طاعت و تلاوت قرآن و راز و نیاز با معبود میگذشت.(3) امام هادی علیه السلام همواره نیمههای شب از

1- [1] . اثمتنا، ج2، ص 21.
2- [2] . همان، ص257.
3- [3] . بهروز رحمانی، زندگانی چهارده معصوم علیهم السلام ، ص 374.