الله علیهم اجمعین، حسنه نباشد که همه ی خیرات معرفتی و اعتقادی در بیوت آنان نازل گشته، و دستور العمل اخلاق و تزکیه منحصراً از آن بزرگوارن صادر گردیده است.
باز هم باید در مقام تشکّر و عرض ادب به پیشگاه ائمّه علیهم السلام ، بگوئیم:
«إِنْ ذُکِرَ الْخَیْرُ کُنْتُمْ أَوَّلَهُ وَ أَصْلَهُ وَ فَرْعَهُ وَ....»(1)
سکونت در بلد امن:
به همه باید گفت و به همه ی زبانها باید ترجمه کرد و با آب طلا باید نوشت که: بلد امن و مدینه ی سعادت، بالیقین حصن حصین ولایت معصومین علیهم السلام است،
«مَنْ أَتَاکُمْ نَجَا وَ مَنْ لَمْ یَأْتِکُمْ هَلَکَ»(2)
این عبارت زیبای زیارت جامعه، که ملوک کلام است و از کلام ملوک است، مبیّن آیه ی «وَ مَنْ
1- همان.
2- همان.