پایان سلطه کفر، آغاز نفاق از دیدگاه قرآن و حدیث(تفسیر موضوعی المیزان) صفحه 134

قرآن شريف با پيش‌گويي لجاجت مسيحيان و رسوايي حاصله از امر مباهله براي آنان، آيات اين فصـل را چنيـن به پايان مي‌برد:

لجاجت مسيحيان در قبول حق (281)

- «آن چه ما از قصص عيسي شرح داديم همان حق است (نه آن چه نصاري درباره آن ادعا مي‌كنند.) اگر روي گرداندند، پس خدا داناست بر كار «مفسدين»!» (62 و 63 / آل‌عمران)

چون غرض از انجام «مباهله و محاجه» اظهار حق است، بنابراين كسي كه تن به آن مي‌دهد، مي‌داند كه خداي سبحان ولي حق است، و راضي به از بين رفتن او نخواهد شد، و عاقلانه نيست كه از آن روي بگرداند، ولي اگر مردمي از آن روي گرداندند و حاضر به ظهــور حق نشدند، معلوم مي‌شود كه مردمي لجوجند و طالب روشن شدن حق نيستند!

- «پس اي پيامبر! اگر نصاري از مباهله روي بگردانند، براي آن است كه اهل فسادند، و خواهان حيات ارزنده نيستند!» (63 / آل‌عمران)

آخرين آيــه نازل شده در اين مطلــب روشن مي‌ســازد كه صفت «فسادانگيزي» در نفوس مسيحيان طرف مباهله رسوخ پيدا كرده، و در قلــب آنان ريشه دوانده بود.

(282) پايان سلطه كفر، آغاز نفاق

ايــن نشانــه آن اســت كه در آينــده نزديك به مباهلــه پشت خواهنــد كرد و به‌واسطه آن صفــت روي گردان مي‌شونـــد.

اتفاقـا همچنـان شد، و عمـل آن‌ها گفتـار خـداونـدي را در آيـه فـوق تصـديق كرد!

تفصيل مباحثه و مباهله با مسيحيان