پایان سلطه کفر، آغاز نفاق از دیدگاه قرآن و حدیث(تفسیر موضوعی المیزان) صفحه 49

در روايــات اسلامــي آمده كه منافقيــن كه ظاهرا مسلمــان شده بودنــد و در مدينــه زندگــي مي‌كردند، همواره به رســول اللّه صلي‌الله‌عليه‌و‌آله زخــم زبان مي‌زدنــد و چون آن جناب مي‌خواســت به جنگي بــرود در بيــن مردم مسلمانــان انتشـار مي‌دادند كه:

- باز هم مرگ! بـاز هم اسيري!

و مسلمانان اندوهناك مي‌شدند، و نزد رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌و‌آله شكايت مي‌كردند. خداي‌تعالي در آيه فوق دستور داد جز اندكي از ايشان همه را از مدينه بيرون كنند. (نقل از تفسير قمي) (1)

توهين و توطئه منافقين عليه پيامبر اكرم

1- الـميــــــــــــزان ج 32، ص 224.

(106) پايان سلطه كفر، آغاز نفاق

«وَ مِنْهُـمُ الَّـذيــنَ يُـؤْذوُنَ النَّبِــيَّ وَ يَقُولُـونَ هُوَ اُذُنٌ... .» (61 و 63 / توبه)

منافقين در صف مؤمنان صدر اسلام بودند و از توهين و توطئه عليه پيامبر گرامي اسلام كوتاه نمي‌آمدند. خداوند متعال در قرآن كريم چهره زشت و اعمال منافقانه آنان را با نزول وحي به پيامبر گرامي خود خبر مي‌داد، و فاش مي‌كرد، و پيامبر نيز با خوانــدن آيات نازل شده مــردم را از نيات پليــد و اعمال پســت آنان آگـاه مي‌ساخت.

اين آيات در قرآن شريف ضبط است تا در همه ادوار تاريخ چهره منافقين شناخته شود:

- «برخي از آنان كساني هستند كه پيغمبر را آزار كنند و گويند: او دهن‌بين است! بگو!