پایان سلطه کفر، آغاز نفاق از دیدگاه قرآن و حدیث(تفسیر موضوعی المیزان) صفحه 66

مؤمنين ترسو و ضعيف‌الايمان در صدر اسلام (141)

- «چون دروغ مي‌گفتند كه ما ايمان آورده‌ايم، وگرنه معناي اين كه گفتند: سمعا و طاعتا! كه در جاي‌خود سخني درست است، اين‌بود كه بر ما اعتماد كنند، و وقتي فرماني از جـانب خدا داده مي‌شود، خدا را تصديق كنند، كه اگر چنين مي‌كردند، برايشان بهتر بود!» (21 / محمد)

سپس قرآن شريف خطاب خود را به همه بيماردلان بر مي‌گرداند كه از رفتن به جهاد در راه خدا بهانه‌جويي مي‌كردند، و مي‌فرمايد:

- «آيا از شما توقع مي‌رفت كه: از كتاب خدا و عمل به آن چه در آن است، كه يكي از آن‌ها جهــاد در راه خداســت، اعــراض نماييد؟ و در نتيجــه دست به فساد در زميــن بزنيد و با قتــل و غــارت و هتــك عرض و براي كســب جيفه دنيا قطــع رحم كنيــد؟» (22 / محمد)

مي‌خواهد بفرمايد كه در صورت اعراض از دستور خدا توقع همه اين انحراف‌ها از شما مي‌رود. در اين ضمن به توصيف مفسدين في الارض و قطع‌كنندگان رحـم

(142) پايان سلطه كفر، آغاز نفاق

پرداختـه و مي‌فرمايد:

- «اينان كساني‌انــد كه خدا لعنت‌شان كرده، و گوش آن‌ها را كر ساخته كه ديگر سخن حق را نمي‌شنوند، و چشمانشــان را كور كرده كه ديگــر حق را نمي‌بيننــد، چون در واقع ديده آدمــي كـور نمي‌شود، بلكه دل‌هايــي كه در سينه‌هاست كور مي‌شود!» (23 و 24 / محمد) (1)

منافقان و بيماردلان در مجلس پيامبر

«وَ مِنْهُــمْ مَنْ يَسْتَمِـعُ اِلَيْكَ حَتّي اِذا خَرَجُوا مِنْ عِنْدِكَ قالُوا...!» (16 / محمد)