پایان سلطه کفر، آغاز نفاق از دیدگاه قرآن و حدیث(تفسیر موضوعی المیزان) صفحه 69

1- الميزان ج 18، ص 291.

اعراب باديه‌نشين در اشد كفر و نفاق (147)

منافقين در احاطه ظلمات قيامت

«يَوْمَ يَقُولُ الْمُنافِقُونَ وَ الْمُنافِقاتُ لِلَّذينَ امَنُوا انْظُروُنا...!» (13 / حديد)

از سياق آيه چنين بر مي‌آيد كه منافقين و منافقات در روز قيامت در ظلمتي هستند كه از هر سو احاطه‌شان كرده و مانند خيمه‌اي آن‌ها را در بر گرفته است. و نيز بر مي‌آيد كه مردم در آن روز مجبور به رفتن به سوي خانه جاودان خود هستند. چيزي كه هست مؤمنين و مؤمنات اين مسير را با نور خود طي مي‌كنند، نوري كه پيشاپيش ايشان و به سوي سعادتشان در حركت است، و در نتيجه راه را مي‌بينند، و هر جا نور رفت مي‌روند تا به مقامات عالي خود برسند. و اما منافقين و منافقات كه فرو رفته در ظلمتند،

(148) پايان سلطه كفر، آغاز نفاق

نمي‌توانند راه خود را طي كنند، و نمي‌دانند به كدام سوي بروند!

نكته مهمي كه از آيه استفاده مي‌شود اين است كه اين دو طايفه كه يكي غرق در نـور و ديگـري غـرق در ظلـمت است، در قيـامت بـا هـم هستند.

منافقين، همان طور كه در دنيا با مؤمنين و در بين آنان بودند، و بلكه مردم آن‌ها را جــزو مؤمنين مي‌شمردنــد، در قيامت نيز با مؤمنيــن هستند.

اما مؤمنين و مؤمنات پيش مي‌روند، و به سوي بهشت راه خود را در پيش مي‌گيرند، ولي منافقين و منافقات در ظلمتي كه از هر سو احاطه‌شان كرده، عقب مي‌مانند، و از مؤمنين و مؤمنات درخواست مي‌كنند، قدري مهلتشان دهند و در انتظارشان باشند تا ايشان هم برسند، و مختصري از نور آنان را گرفته و راه پيش پاي خود را با آن روشن سـازند، ولي به آنان گفته مي‌شود: