مشخصات قرآن و تاریخ وحی و تنظیم و تفسیراز دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 32

1- الـميــــزان ج: 37، ص: 52.

او هرچه ديد، درست ديد! (61)

-62

فصل دوم:جبرئيل، فرشته وحي، و آورنده روح

روح امانت‌دار

«وَ اِنَّـهُ لَتَنْزيلُ رَبِّ الْعالَمينَ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الاَْمينُ...!» (192 تا 227 / شعرا)

«اين قرآن، كتابي است، كه از ناحيه پروردگار جهانيان نازل شده است، و آن را روح امانت‌دار، به زبان عربي واضح، بر قلب تو نازل كرده است، تا از بيم‌دهندگان باشي...!»

-63

«رُوحُ‌الاَْمين» جبرئيل عليه‌السلام است كه فرشته وحي مي‌باشد. اگر جبرئيل را «امين» خواند، براي اين بود كه دلالت كند بر اين كه او مورد اعتماد خداي‌تعالي، و امين در رساندن رسالت او به پيامبر اوست، نه چيزي از پيام او را تغيير مي‌دهد، و نه جا به جا و تحريف مي‌كند، نه عمدا و نه سهوا، و نه دچار فراموشي مي‌گردد!

اگر فرمود: «نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الاَْمينُ» براي اين بود كه كلمه «نَزَلَ» را با حرف «باء» متعدي كند تا معناي جمله اين باشد كه قرآن را به همراهي جبرئيل نازل كرده است. قرآن كلامي است تركيب شده از الفاظ و البته آن الفاظ هم داراي معاني حقه‌اي است، و رسول خدا صلي‌الله‌عليه‌و‌آله همانگونه كه معاني را از طريق نزول وحي از ناحيه خداي‌تعالي دريافت كرده، الفاظ را هم از جانب خدا دريافت كرده است، نه اين‌كه معاني را خود او در قالب الفـاظ ريختـه است، چـون در سوره قيامت مي‌فرمايد: