تفسیر آیات مهدویت صفحه 75

ماء مَعین

قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُکُمْ غَوْرًا فَمَن یَأْتِیکُم بِمَاء مَّعِینٍ (1)

بگو: مرا گویید اگر آب شما [به زمین] فرو شود، چه کسی شما را آب روان می آورد؟

مقدمه

انسان تا در ناز و نعمت قرار دارد، از قدرشناسی آن، غافل است؛ از این رو قرآن کریم گاهی به نعمت ها توجه داده و می فرماید: شما، هم نعمت ها را یاد آور شوید ((فَاذْکُرُوا آلاءَ اللَّه)) (2) و هم برای دیگران نیز بازگو کنید ((وَ أَمَّا بِنِعْمَهِ رَبِّکَ فَحَدِّث)). (3)

یکی از نعمت های بزرگ الهی، آب است که مایه حیات بوده و زندگی هر چیز به آن وابسته است. توجه به این نعمت بزرگ الهی، ما را برابر خداوند خاضع می کند و لزوم شکرگزاری را به ما یادآور می شود؛ از این رو به وجود آب و در دسترس بودن آن اشاره کرده است که البته هم آب ظاهری می تواند مراد باشد و هم آب معنوی؛ یعنی علم یا کامل ترین مصداق آن که وجود امام است.

واژه ها

أَصْبَحَ: به صبح رساند. (در این جا به معنای «صار» است)

غَوْراً: فرو رفتن، غور کردن.

مَعِین: صاف و گوارا.

1- ملک (67): 30.
2- اعراف (7): 69.
3- ضحی (93): 11.