- انگیزه سازی 8
- پرورش احساس 10
- رفتارسازی 12
- روضه 14
- انگیزه سازی 17
- اقناع اندیشه 18
- پرورش احساس 20
- رفتارسازی 23
- روضه 24
- انگیزه سازی 27
- اقناع اندیشه 30
- رفتار سازی 33
- روضه 34
- انگیزه سازی 36
- اقناع اندیشه 37
- پرورش احساس 40
- روضه 43
- انگیزه سازی 45
- اقناع اندیشه 46
- تحریک احساس 48
- روضه 52
- انگیزه سازی 54
- اقناع اندیشه 55
- پرورش احساس 57
- رفتار سازی 59
- روضه 61
- انگیزه سازی 63
- اقناع سازی 65
- پرورش احساس 66
- رفتار سازی 68
- روضه 70
- انگیزه سازی 72
- اقناع اندیشه 73
- پرورش احساس 77
- روضه 80
- انگیزه سازی 82
- اقناع اندیشه 83
- پرورش احساس 86
- رفتار سازی 89
- روضه 90
- انگیزه سازی 91
- اقناع اندیشه 92
- پرورش احساس 94
- رفتار سازی 97
- روضه 98
- انگیزه سازی 100
- اقناع اندیشه 101
- پرورش احساس 102
- رفتار سازی 105
- روضه 107
- انگیزه سازی 109
- اقناع اندیشه 110
- پرورش احساس 113
- رفتار سازی 115
- انگیزه سازی 118
- اقناع اندیشه 119
- پرورش احساس 120
- رفتار سازی 122
تجاوزگری های خود را پیش از آخرت و در همین دنیا بچشد. امام صادق علیه السلام می فرماید: نخستین کسی که درباره او محکمه عدل در حکومت حقه تشکیل می شود، محسن فاطمه علیه السلام است. بین او و قاتلش محکمه برگزار می شود. قنفذ و آقایش آورده می شوند و با تازیانه هایی از آتش شلاق می خورند. شلاق هایی که اگر یکی از آن ها به یکی از کوه های دنیا بخورد، ذوب می شود و تبدیل به خاکستر می گردد.(1)
در اخبار رجعت امام حسین علیه السلام تصریح شده که به هنگام رجعت حضرت، یزید و سپاهیانش نیز رجعت می کنند و امام حسین علیه السلام آن ها را می کشد و برای هر ضربتی یک ضربت می زند.(2) جمعی از رجعت کنندگان، سلمان، مقداد، جابر بن عبدالله، ابودجاجه، مالک اشتر، مفضل بن عمرو، حمران بن اعین، مومن ال فرعون، یوشع بن نون و اصحاب کهف هستند.(3)
رجعت در مورد مؤمنین اختیاری است. امام صادق علیه السلام می فرماید: هنگامی که حضرت ولی عصر ارواحناله الفداء قیام کند، مأمورین الهی در قبر با اشخاص مؤمن تماس می گیرند و به آن ها می گویند: ای بنده خدا! مولایت ظهور کرده است، اگر بخواهی به او بپیوندی آزاد هستی، و اگر بخواهی در نعمت های الهی متنعم بمانی، باز هم آزاد هستی.(4)
1- . بحار الانوار، ج52، ص39.
2- . تفسیر صافی، ج3، ص179.
3- . رجعت، محمد خامی، ص200.
4- . موعود نامه، مجتبی تونه ای، ص350.