- انگیزه سازی 8
- پرورش احساس 10
- رفتارسازی 12
- روضه 14
- انگیزه سازی 17
- اقناع اندیشه 18
- پرورش احساس 20
- رفتارسازی 23
- روضه 24
- انگیزه سازی 27
- اقناع اندیشه 30
- رفتار سازی 33
- روضه 34
- انگیزه سازی 36
- اقناع اندیشه 37
- پرورش احساس 40
- روضه 43
- انگیزه سازی 45
- اقناع اندیشه 46
- تحریک احساس 48
- روضه 52
- انگیزه سازی 54
- اقناع اندیشه 55
- پرورش احساس 57
- رفتار سازی 59
- روضه 61
- انگیزه سازی 63
- اقناع سازی 65
- پرورش احساس 66
- رفتار سازی 68
- روضه 70
- انگیزه سازی 72
- اقناع اندیشه 73
- پرورش احساس 77
- روضه 80
- انگیزه سازی 82
- اقناع اندیشه 83
- پرورش احساس 86
- رفتار سازی 89
- روضه 90
- انگیزه سازی 91
- اقناع اندیشه 92
- پرورش احساس 94
- رفتار سازی 97
- روضه 98
- انگیزه سازی 100
- اقناع اندیشه 101
- پرورش احساس 102
- رفتار سازی 105
- روضه 107
- انگیزه سازی 109
- اقناع اندیشه 110
- پرورش احساس 113
- رفتار سازی 115
- انگیزه سازی 118
- اقناع اندیشه 119
- پرورش احساس 120
- رفتار سازی 122
تقیّه به معنای کتمان عقیده ی حق، به خاطر ترس از آزار مخالفان است. به عبارت دیگر، حفظ و اخفاء عقیده و کنار آمدن موقّت با دشمنان دست دوم برای مبارزه با دشمنان دست اوّل که گاهی واجب و در مواردی حرام است. تقیه به معنای ارتداد، ضعف و ترس، عقب نشینی، خودباختگی، تسلیم و ... نیست؛ بلکه یک نوع تاکتیک و شیوه مبارزه برای حفظ نیروها و برنامه های اساسی است.
مگر نه اینکه ما باید مطیع اوامر اهل بیت باشیم؟ مگر نه اینکه به گفته امام صادق ولی فقیه حرفش حرف امام زمان است؟(1) تقیه در هر زمان مصداقی دارد و از جمله مصادیق تقیه در زمان ما، خودداری از لعن خلفا است که مراجع و در رأس آنان ولی فقیه این کار را جایز نمی دانند. آیا اگر ما برای شادی دلمان خلفا را در ملأ عام لعن کردیم و بین مسلمانان اختلاف انداختیم و باعث
1- . عمر بن حنظله گوید: از امام صادق علیه السلام در باره دو مرد از خودمان پرسش کردم که چون در چیزی با یک دیگر اختلاف داشته باشند برای قضاوت به سلطان (حاکم جابر) یا قاضی های او رجوع کنند، آیا این کار جایز است یا نه؟ گفت: هر کس دعوی حق یا باطلی را نزد ایشان اقامه کند، چنان است که نزد جبت و طاغوت- که از مراجعه به آن ها نهی شده- مراجعه کرده باشد. گفتم: پس اختلاف میان خودشان را چگونه حل کنند؟ گفت: در میان افراد خود نگاه کنند و کسی را بیابند که حدیث ما را روایت می کند و در حلال و حرام ما نظر دارد و از احکام ما با خبر است، او را به داوری برگزینند، که من چنین کسی را بر شما حاکم و داور قرار می دهم. و چون (چنین کسی) حکم کند و از او نپذیرد، چنان است که حکم خدا را سبک شمرده و ما را رد کرده باشد و آنکه ما را رد کند همچون کسی است که خدا را رد کرده باشد، و در مرز شرک به خدا قرار دارد ... بحارالانوار، ج 101، ص262.