- انگیزه سازی 8
- پرورش احساس 10
- رفتارسازی 12
- روضه 14
- انگیزه سازی 17
- اقناع اندیشه 18
- پرورش احساس 20
- رفتارسازی 23
- روضه 24
- انگیزه سازی 27
- اقناع اندیشه 30
- رفتار سازی 33
- روضه 34
- انگیزه سازی 36
- اقناع اندیشه 37
- پرورش احساس 40
- روضه 43
- انگیزه سازی 45
- اقناع اندیشه 46
- تحریک احساس 48
- روضه 52
- انگیزه سازی 54
- اقناع اندیشه 55
- پرورش احساس 57
- رفتار سازی 59
- روضه 61
- انگیزه سازی 63
- اقناع سازی 65
- پرورش احساس 66
- رفتار سازی 68
- روضه 70
- انگیزه سازی 72
- اقناع اندیشه 73
- پرورش احساس 77
- روضه 80
- انگیزه سازی 82
- اقناع اندیشه 83
- پرورش احساس 86
- رفتار سازی 89
- روضه 90
- انگیزه سازی 91
- اقناع اندیشه 92
- پرورش احساس 94
- رفتار سازی 97
- روضه 98
- انگیزه سازی 100
- اقناع اندیشه 101
- پرورش احساس 102
- رفتار سازی 105
- روضه 107
- انگیزه سازی 109
- اقناع اندیشه 110
- پرورش احساس 113
- رفتار سازی 115
- انگیزه سازی 118
- اقناع اندیشه 119
- پرورش احساس 120
- رفتار سازی 122
که ما هر روز توسل داشته باشیم و سلامی به اهل بیت علیهم السلام بدهیم.
روضه
بگذارید امشب ما هم سلامی بدهیم و توسلمان را با سلام شروع کنیم. عرض ادبی به مادر سادات داشته باشیم: السلام علیک یا فاطمه الزهرا یا بنت رسول الله یا قره عین الرسول و رحمه الله و برکاته.
محبان فاطمه زهرا! نوشته اند: «ما زالَتْ بَعْدَ ابیها مُعَصَّبَهَ الرَّأْسِ، ناحِلَهَ الْجِسْمِ، باکِیَهَ الْعَیْنِ، مُنْهَدَّهَ الرُّکْنِ». ندیدند که زهرا علیها السلام بعد از پدر عصابه ای را که به سر بسته بود، از سر باز کند. روز به روز لاغرتر و ناتوانتر می شد و بعد از پدر همیشه زهرا را با چشمی گریان دیدند. «مُنْهَدَّهَ الرُّکْنِ» این جمله معنی عجیبی دارد. «رکن» یعنی پایه، مثل یک ساختمان که پایه هایی دارد و روی آن پایه ها ایستاده است. از نظر جسمانی، پا و ستون فقرات رکن انسان است، یعنی انسان که می ایستد روی این بنای استخوانی می ایستد. گاهی از نظر جسمی، این رکن خراب می شود، ولی گاهی انسان از نظر روحی آنچنان درهم کوبیده می شود که گویی آن پایه های روحی که روی آن ایستاده است خراب شده است.
بله محبین مادرسادات! پهلوی زهرا را شکستند، اما در جای دیگه هم سینه ای را شکستند؛ جایی که اسب ها را نعل تازه زدند و روی جسم ابی عبدالله تاختند و هشّموا صدره و ظهره.(1)
1- . موسوعه الامام الحسین علیه السلام،ج 10، ص768.