روح و زندگی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 100

(212) روح و زندگي از ديدگاه قرآن و حديث

انسان مانند ساير انواع مخلوقات مفطور به فطرتي است كه او را به‌سوي تكميل نواقــص خود و رفــع حوائجش هدايت و هم‌چنين او را به آن‌چه كه نافع بــراي اوست، و آن‌چــه كه برايش ضــرر دارد ملهــم مي‌كند.

و با اين حــال مجهز به جهــاز بدني نيز هســت، جهازي كه با آن اعمال مورد حاجت خود را انجام مي‌دهــد، هم‌چنان‌كه فرمــود: سپس وسيلــه و راه زندگي را برايش فــراهــم كـــرد... .» (20 / عبس)

انسان داراي فطرتي خاص به‌خود است كه او را به سنتي خاص به زندگي به‌خود هدايت مي‌كند، و راه معيني دارد كه منتهي به هدف و غايت خاص مي‌شود، راهي كه جز آن راه را نمـي‌تـوانـد پيـش گيرد.

انسان كه در اين نشئه زندگي مي‌كند، نوع واحدي است كه سودها و زيان‌هايش

هدايت فطري انسان (213)

نسبت به بنيه و ساختماني كه از روح و بدن دارد سود و زيان مشتركي است، كه در افراد مختلف اختلاف پيدا نمي‌كند.

پس انسان از اين جهت كه انسان است، بيش از يك سعادت و يك شقاوت ندارد و چــون چنين است لازم است كــه در مرحله عمل تنها يك سنت ثابت بـرايش مقـرر شود تــا آن سنّـت وي را بـه يـك هـدف ثـابـت هــدايـت فـرمـايــد.

و بايد اين هادي همان فطرت و نوع خلقت باشد و به همين جهت دنبال «...فِطْرَةَ‌اللّهِ الَّتي فَطَرَالنّاسَ عَلَيْها،» اضافه كرد كه ـ « لا تَبْديلَ لِخَلْقِ‌اللّهِ...!» (1)

1- الميزان ، ج: 31 ، ص: 286.