روح و زندگی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 106

1- الميزان ، ج 30، ص 110.

رابطه فطرت انسان با قوانين الهي (225)

«آيا هيچ انديشيده‌ايد، كه خدا براي شما روزي فروفرستاد آن‌گاه شما پاره‌اي از آن‌را حلال و پاره‌اي را حرام مي‌كنيد؟ بگو آيا خدا به شما اجازه داده، يا به‌خدا افتراء مي‌بنديد؟» (59/يونس)

خدا رزق را نسبت داده به انزال يعني فروفرستــادن. اين نسبت بر اساس حقيقتي است كه قــرآن به مردم ياد داده و به آنــان خـاطـر نشـان سـاختـه كــه همه اشيـاء عــالم منبع‌هـا و مخـزن‌هـائـي پيـش خـدا دارنـد كه بـر حسـب تقـديـر و اندازه‌گيــري خـــدا از آن‌جــــا فـــرود مـي‌آينـــــد.

حكم به اين‌كه پاره‌اي از روزي‌هـا حـلال و پـاره‌اي ديگـر حـرام اسـت كـه بيـن مردمـان رواج داشت يـا بـايـد از طرف خـدا باشـد يـا آن‌كه به‌دروغ به‌خدا بسته باشند.

(226) روح و زندگي از ديدگاه قرآن و حديث

اين آيه توضيح مي‌دهد معني اين‌كه «حكم» منحصر به‌خداست اين است، كه تكيه بر فطرت و خلقت دارد و منطبق بر فطرت است و با آن‌چه كه دستگاه آفرينش و خلقت گــويـاي آن است مخـالف نيست.

وجــود اشيــاء از همــان بــدو خلقت با مرحلــه كمالــي كه آماده رسيــدن به آن‌انــد، مناســب و سازگـار اســت و همـه اشيـاء با قــوا و ابــزاري مجهزانــد كه به‌وسيلـه آن بتوان به‌هدف رسيد.

هيچ يك از اشياء عالم، جز از راه صفات اكتسابي و اعمال خود، به‌طرف كمالي كه برايشان مهيا شده، سير نمي‌كنند.

با توجّه به اين حقيقت لازم است، دين يعني قوانيني كه در مورد صفات و اعمال اكتسابي به مرحله اجرا درمي‌آيد، منطبق بر خلقت و فطرت باشد، زيرا فطرت هدف خود را فراموش و از آن تخطي نمي‌كند.