روح و زندگی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 44

«...و از روح خود در او دميدم...!»(29 / حجر)

در آيه «...سپس آن استخوان‌هارا با گوشت پوشانديم و در آخر او را خلقتي ديگر كرديم،» ملاحظه مي‌شود: روح‌انساني همان بدن‌است‌كه خلقت ديگر به‌خودگرفته، بدون اين‌كه چيزي‌بر آن اضافه‌شده باشد. و در آيه «بگو ملك‌الموتي كه موكل شماست شمارا

پيوستن روح به بدن و جدا شدن آن (87)

مي‌گيرد،» مي‌فرمايد: روح در هنگام مرگ از بدن گرفته مي‌شود در حالي‌كه بدن به‌حال خود باقي است و چيزي از آن كم نمي‌گردد.

پس روح امر موجودي است كه في نفسه يك نوع اتحاد با بدن دارد و آن اين است كه متعلق به بدن است. در عين حال يك نوع استقلال هم از بدن دارد، به‌طوري‌كه هر وقت تعلقش از بدن قطع شد از او جــدا مي‌شـود.

خداي تعالي در آيه فوق اگـر روح را به‌خود نسبت داده و اضـافـه كـرده به منظور تشـريف و احترام بوده، و از باب اضافه لامي است كه اختصاص و ملكيت را مي‌رساند.

روح در حالـت خواب و مـرگ كجـاست ؟

(88) روح و زندگي از ديدگاه قرآن و حديث

«وَ هُوَ الَّذي يَتَوَفّكُــمْ بِالَّيْـلِ...،»

«او خدائي است كـه مي‌ميـرانـد، شمـا را در شب و مي‌داند آن‌چه را كه كسب مي‌كنيد در روز... .» (60 / انعام)