روح و زندگی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 98

مفهـوم فطــرت، و آفرينش انسان به فطرت اللّه

«اِنّــي وَجَّهْتُ وَجْهِــيَ لِلَّذي فَطَــرَ السَّموتِ وَ الاَْرْضَ حَنيفــا وَ ما اَنَا مِنَ‌الْمُشْرِكينَ،»

«من رو آوردم به كسي كه آسمان‌هــا و زمين را آفريده در حالي كه ميانه‌رو هستم و از مشركــان نيستــم!» (79 / انعـام)

-209

«...فِطْرَةَ‌اللّهِ‌الَّتي فَطَرَالنّاسَ عَلَيْها...،»

«...فطرت خدا، فطرتي كه خدا بشر را بر آن فطرت آفريده است... .» (30/روم)

معناي «فِطْرَت» اين است كه خداوند چيزي را طوري بيافريند كه خواه و ناخواه فعلــي از افعــال را انجــام داده و يــا اثــر مخصــوصـــي را از خــود ترشــح دهــد.

در آيـه فوق اشاره كرده است به اين‌كه خداونـد مردم را طـوري آفـريـده كـه طبعا و به‌ارتكاز خود خداي را بشناسند.

«فِطْــــرَةَ اللّهِ» عبــارت اسـت از قــدرت بــر شنـــاختن ايمـانــي كــه بــا آب و گــل آدمــي ســـرشتـــه اســـت.

قرآن كريم مكرّرا دين توحيد را به دين ابراهيم و دين حنيف و دين فطرت توصيف