- پیشگفتار 1
- مدخل 2
- حکمت عطا شده به لقمان 6
- رسیدن به مرز انسانیّت به وسیله شکر 10
- لزوم شکر مُنعم 13
- معنای شکر 21
- مراتب شکر 22
- شکر قلبی 23
- شکر زبانی 28
- ذکر «الحمدلله» 31
- سجده شکر 35
- شکر عملی 38
- عجز از شکر 46
- معرفت به تقصیر در شکر خداوند 48
- شکر امام حسین علیه السلام در دعای عرفه 55
- اعتراف به تقصیر در ادای شکر 59
- شکر، سبب فزونی نعمت 61
- نعمت بیش تر، مسئولیّت بیش تر 64
- شکل های گوناگون «ازدیاد نعمت» 65
- بقاء و زوال نعمت 66
- لزوم شکر واسطه نعمت 71
- چگونگی شکر واسطه های نعمت 73
- مراتب شکر واسطه نعمت 75
- غفلت از شکر واسطه های نعمت 76
- شکر نعمت والدین 77
- مدخل 81
- اشاره 85
- الف- نعمت بودن امام علیه السلام از جهت تکوینی 86
- امام غائب، نعمت باطنی 86
- فایده تکوینی بودن امام علیه السلام بر روی زمین 87
- زمین و همه محصولات آن؛ ملک امام علیه السلام 91
- خلق همه دنیا برای امام علیه السلام 94
- امام علیه السلام؛ مالک آخرت 95
- وساطت امام علیه السلام در انعام خدا به خلق 97
- توضیحی در معنای وساطت فیض 99
- ولی نعمت بودن امام علیه السلام 106
- تفاوت جنبه تشریعی و تکوینی نعمت امام علیه السلام 107
- ب- نعمت بودن امام علیه السلام از جهت تشریعی 107
- هدف از انعام خدا به بندگان 108
- تبدیل نعمت به نقمت 110
- معرفت امام علیه السلام، تنها راه معرفه الله 112
- معرفت امام علیه السلام، میوه و نشانه معرفت خدا 117
- شکر نعمت های الهی، فقط با معرفت امام علیه السلام 121
- تفسیر حکمت لقمان به معرفت امام علیه السلام 122
- معرفت قلبی 126
- حدّ واجب معرفت امام علیه السلام 126
- معرفت به اسم و صفت 128
- مراتب معرفت به صفت 129
- مراتب معرفت اختیاری (اعتقاد) 132
- معرفت قلبی به امام علیه السلام 134
- اشاره 136
- نمونه اوّل 139
- طبیب جسم 139
- نمونه دوم 141
- نمونه سوم 145
- نمونه چهارم 147
- مرتبه بالاتر طبابت اهل بیت علیهم السلام، 150
- نمونه اوّل 154
- اشاره 154
- نمونه دوم 156
- کرامتی از مرحوم شیخ انصاری 157
- کرامتی دیگر از شیخ انصاری 158
- اشاره 161
- داستان دعای مشلول 162
- اشاره 168
- تشرّف مرحوم آیه الله حاج سیّد ابوالحسن اصفهانی 174
- معرفت نعمت و محبّت منعم 213
- ذکر نعمت امام عصر علیه السلام 217
- معرّفی امام علیه السلام به اسم و صفت 222
- ثناگویی از مُنعم 224
- اظهار زبانی نعمت 226
- دعا 227
- تشکّر از خداوند 229
- برپایی مجالس ذکر 229
- اثر ذکر زبانی 230
- سجده شکر 231
- معنای شکر عملی نعمت امام عصر علیه السلام 232
- شکر عملی وصف طبابت 234
- شکر عملی شاهد بودن امام علیه السلام 235
- شکر عملی «رفیق مونس» 236
- شکر عملی نسبت به دستگیری امام علیه السلام 238
- شکر عملی «علم مصبوب» 238
- شکر عملی «الوالد الشفیق» 239
- نوشتن عریضه به امام علیه السلام 241
- تجدید بیعت با امام زمان علیه السلام 244
- عجز از شکر عملی 245
- مدخل 246
- اهل بیت علیهم السلام، نعمت کفران شده 251
- معنای اوّل غریب 253
- قدر ناشناخته بودن امام عصر علیه السلام 255
- قدر ناشناخته بودن صفات امام عصر علیه السلام 257
- اشاره 257
- الف) امامت 258
- ب) ولایت 259
- ج) عصمت 261
- د) نصّ بر امامت 264
- بی اعتقادی به امام علیه السلام و راه نجات از آن 266
- معنای دوم غریب 274
- چگونگی یاد کردن از امام عصر علیه السلام 276
- امام زمان از یاد رفته 278
- معنای سوم غریب 290
- علم مصبوب 291
- مهجور بودن امام عصر علیه السلام 291
- کشتی نجات 292
- ریشه هر خیر 293
- آب شیرین و گوارا 294
- شاهد بر امّت 295
- رفیق مونس 296
- پدر دلسوز 297
- مقایسه «بِئر معطّله» با «ماء معین» 298
- عزت امام عصر علیه السلام 306
- معنای چهارم غریب 306
- سکونت امام عصر علیه السلام در نقاط دور دست 308
- وصف یاران خاصّ امام عصر علیه السلام 312
- معنای پنجم غریب 312
- اندک بودن یاران امام علیه السلام 314
- امام غریب 320
- خون خواه سیّدالشّهدا علیه السلام 321
- انتقام الهی از قاتلان امام حسین علیه السلام 324
- مدخل 340
- یاری امام؛ یاری خداوند 345
- بی نیازی خدا از یاری غیر 346
- بی نیازی امام علیه السلام از یاری دیگران 347
- یاری کردن امام علیه السلام؛ لطف امام علیه السلام 348
- کاستن از غربت امام علیه السلام 349
- معرّفی امام غریب 350
- اقسام یاری امام عصر علیه السلام 353
- دین شناسی 355
- آثار تفقّه در دین 359
- تفقّه در دین 362
- ثبات در دینداری 365
- تهذیب قلب از گناهان 367
- یاری امام علیه السلام با محبّت به ایشان 370
- تهذیب زبان یا اوّلین مرحله یاری امام علیه السلام 373
- وظیفه تبلیغ دین 375
- رعایت تخصّص ها و قابلیت ها در تبلیغ دین 380
- دفاع فرهنگی از دین 384
- پاداش ایستادگی در برابر دشمنان دین و نجات بیچارگان 387
- توجّه و عنایت ائمّه علیهم السلام به یاران خوییش 391
- اشاره 397
- تبلیغ عملی دین 398
- امیر مؤمنان علیه السلام الگوی مؤمنان 401
- جذب افراد به تشیّع با عمل 403
- ورع و احتیاط در دین 405
- ورع و عفّت خانم ها 409
- نظر شرع مقدّس در مورد عبادات بانوان 411
- کلام حضرت زهرا علیها السالم در مورد قرب زن به پروردگار 413
- ضرورت تعلیم و تعلّم برای زنان 416
- ارزش کانون خانواده 418
- رعایت عفاف در ارتباط با نامحرم 423
- نگاه شهوت آلود 423
- دست دادن با نامحرم 423
- اشاره 423
- شوخی با نامحرم 424
- یاری امام حسین علیه السلام، بالاترین درجه یاری امام عصر علیه السلام 427
- شعار امام عصر علیه السلام و یارانش 434
- اشاره 436
- احوال یاران امام حسین علیه السلام 436
- برادران غفاری 440
- عمروبن جُناده 441
- «حبیب بن مظاهر» و «مسلم بن عوسجه» 443
- غلام ترک 444
- عمرو بن قرظه انصصاری 444
- فداکاری های بانوان کربلا 447
- نمونه اوّل 447
- نمونه دوم 448
- نمونه سوم 449
- نمونه چهارم 450
- یاری سیّدالشّهدا علیه السلام از طریق زیارت ایشان 451
- زیارت عاشورا 457
تبلیغ عملی دین
تبلیغ صحیح برای امام زمان علیه السلام تنها به وسیله زبان و قلم- مانند درس دادن و نوشتن- عملی نمی شود، بلکه هر عملی که به نحوی حضرت را به دیگران شناسانده، نزد آن ها محبوب سازد، تبلیغ دین و امام عصر علیه السلام محسوب می شود.
اگر کسی بخواهد فقط به وسیله سخن و قلم تبلیغ کند- در حالی که عملش تصدیق کننده کلامش نباشد- غالباً اثر منفی دارد. لذا در مسأله تبلیغ دین، عمل، اثربخش تر و مهم تر از سخن است. دیگران، آن گونه که رفتار شخص را مبنا قرار می دهند، به گفتارهایش توجّه نمی کنند. امام صادق علیه السلام توصیه فرموده اند:
کُونُوا دُعاهً لِلنّاسِ بِالخَیرِ بِغَیرِ اَلسِنَتِکُم لیَرَوا مِنکُمُ الاِجتِهادِ وَ الصِّدقَ وَ الوَرَعَ.(1)
مردم را بدون (بهره گیری از) زبان هایتان دعوت به خوبی ها کنید، تا از شما کوشش (در امر دین) و صداقت و ورع ببینند.
اگر انسان همزمان با تبلیغ زبانی، با انجام اعمال پسندیده، دیگران را به دینداری دعوت کند، مسلّماً در جذب افراد به سمت دین، موفّق تر خواهد بود؛ چرا که مردم، عموماً نحوه عملکرد مبلّغان دینی را بیش تر از سخنانشان مورد توجّه قرار می دهند.
کسانی که از اعتقادات صحیح برخوردار هستند و به اهل بیت علیهم السلام ارادت دارند، اگر مرتکب اعمالی شوند که مورد رضای پروردگار نیست، در حقیقت موجبات سرزنش موالیان خویش را فراهم کرده اند. امام صادق علیه السلام تأکید فرموده اند:
اِیّاکُم اَن تَعمَلُوا عَمَلاً نُعَیَّرُ بِهِ، فَاِنَّ وَلَدَ السَّوءِ یُعَیَّرُ والِدُهُ بِعَمَلِهِ.(2)
مبادا عملی انجام دهید که ما به آن سرزنش شویم، زیرا فرزند خطاکار با عملش باعث سرزنش پدر خود می شود.
اگر از فرزندی عمل نادرستی سربزند، پدرش مورد نکوهش قرار می گیرد و دیگران به ولیّ او ایراد می گیرند که چرا او را درست تربیت نکرده است. ائمّه علیهم السلام خود را به 1.
1- بحارالانوار/ ج71/ ص7/ ح8.
2- بحارالانوار/ ج75/ ص431/ ح91.