تاریخ عصر غیبت صفحه 1

پیش گفتار

با شهادت امام عسکری علیه السلام (260 قمری) دوره غیبت فرا رسید. آن هنگام، طرح اساسی مذهب درانداخته شده بود؛ احادیث به شکل «اصول اربع مأه» و «جوامع» گردآوری شده بودند. معیار شناسایی احادیث و تهذیب آنها به دست آمده بود. عالمان سرشناس و توانایی نیز برای دفاع از کیان اعتقادی و فقهی شیعه تربیت شده بودند تا در برابر فرقه ها و گروه های مختلف به ویژه اهل سنت، گره از حوادث بگشایند. حضور «حجت» نیز به بلوغی نیاز داشت که تا آن هنگام حاصل نشده بود؛ پس غیبت به طور طبیعی آغاز شد و تا هنگام فراهم نیامدن زمینه های رهبری امام، عصر غیبت ادامه خواهد داشت.

حفظ اسلام و رهبری مسلمانان دو وظیفه امام است. هر چند بنیاد مذهب و اصول کلی آن درافکنده شده بود و امامان شیعه علیهم السلام تا زمان امام عسکری علیه السلام از آن پاسداری کرده بودند. رهبری مسلمانان به آمادگی بیشتر و زمینه ای گسترده و یاورانی مناسب نیاز دارد. از این رو، هرگاه که این زمینه ها فراهم شود، «غیبت» به «ظهور» می انجامد وگرنه غیبت به گونه طبیعی ادامه می یابد.

رویداد غیبت امام دوازدهم عجل الله تعالی فرجه الشریف که بدون تردید از مهم ترین حوادث تاریخ تشیع به شمار می رود، از دو دیدگاه اعتقادی و تاریخی می توان بررسی کرد. این کتاب، می کوشد تا از منظر تاریخی «غیبت صغرا» و «غیبت کبرا» را بررسی کند.