تاریخ عصر غیبت صفحه 262

به هر حال حسن بن محمد بن بابا از غالیان عصر امام هادی و امام عسکری علیهما السلام بوده است که به دلیل عقاید فاسدش، از جمله ادّعای بابیت، آن دو حضرت او را لعن و طرد کردند.

4. ابومحمد، الشریعی

شیخ طوسی نام او را حسن و کنیه اش را ابومحمد ذکر نموده است. وی از اصحاب امام هادی و عسکری علیهما السلام بوده و نخستین کسی بود که در عصر غیبت ادعای نیابت و بابیت حضرت را مطرح کرد، در حالی که شایستۀ آن نبود. لذا امام علیه السلام و شیعیان او را لعن و از او تبرّی کردند. آن هنگام که توقیع امام عصر علیه السلام در لعن و برائت از وی صادر شد، اقوال کفرآمیز و الحادی نیز از او شنیده شد.(1) تاریخ بیش از این دربارۀ وی سخن نگفته است.

5. محمد بن نصیر النمیری الفهری

بنا به نقل شیخ طوسی، او در آغاز از اصحاب امام عسکری علیه السلام بوده است. پس از وفات آن جناب و در عصر نیابت نایب دوم، به معارضه با او برخاست و مقام نیابت و بابیت را برای خود ادّعا نمود، ولی خداوند وی را به دلیل سخنان کفرآمیز و الحادی رسوا نمود و نایب دوم نیز او را لعن کرد و از او دوری گزید. جماعت شیعیان نیز چنین کردند و حتی گفته اند که پس از آن که ابوجعفر عَمروی، محمد بن نصیر را لعن کرد، او خواست به نزد «عَمروی» برود و نظر او را جلب کند، ولی اجازۀ ورود نیافت.

از جمله عقاید وی آن بود که امام هادی علیه السلام - نعوذبالله - خداست و او را به پیامبری مبعوث نموده است. هم چنین به تناسخ، و اباحۀ محارم معتقد بود، و نکاح مردان با یک دیگر را جایز می شمرد و آن را نشانۀ تواضع مفعول می دانست و این که خداوند این امور را تحریم ننموده است. محمد بن موسی بن الحسن بن الفرات که بعدها وزیر مقتدر خلیفۀ عباسی شد، او را تأیید، کمک و مساعدت کرد. این امر،