تاریخ عصر غیبت صفحه 313

بوشهر رفت و پنج سال به تجارت پرداخت و پس از آن به نجف اشرف رفت و آن جا در درس سید کاظم رشتی شرکت می کرد. پس از وفات او، خود را باب امام زمان و سپس مهدی موعود خواند. در مکه مردم را به خود فراخواند، سپس به بوشهر برگشت. وی به دلیل این ادعا دست گیر و زندانی شد و در سال 1266 قمری (1850 میلادی) در تبریز اعدام شد.(1)

22. قادیانی میرزا غلام احمد

میرزا غلام احمد، مؤسس فرقۀ احمدیه در قادیان پنجاب هندوستان به دنیا آمد و علوم متداول زمان خود را در فارسی و عربی به خوبی آموخت و بر خلاف میل پدرش که می خواست او را به خدمت دولت انگلستان درآورد، گوشه نشینی گزید و از درآمد املاک خود زندگی می کرد. در حدود چهل سالگی کتاب مهمی به نام براهین احمدیه منتشر کرد. در پنجاه سالگی اعلام کرد که به او وحی رسیده و در گرفتن بیعت از مردم مجاز شده است. گروهی از مردم به او گرویدند. دو سال بعد خود را مصلح و مهدی موعود خواند و تا آخر عمر، گرفتار مخالفت مسلمانان و نیز مسیحیان و هندوها بود.(2)

افزون بر این، عده ای هم در تاریخ، خود را باب و سفیر امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف معرفی نموده اند که چهار نفر از این شمار به حق سفیر حضرت بوده اند که در بحث از نوّاب اربعه ذکر خواهد شد.

ادعای بابیت در مجموع در دوره غیبت صغری و به ویژه در زمان سفارت ابوجعفر عَمروی اتفاق افتاد که در فصل گذشته یادآور شدیم.

برخی در عصر غیبت کبری نیز خود را سفیر حضرت شناسانده اند و مفتضح شده اند.

برای نمونه، افراد زیر، خود را باب و نایب خاص امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف معرفی نموده اند:

1. ابودلف مجنون (محمد بن مظفر). او پس از درگذشت ابوالحسن علی بن