تاریخ عصر غیبت صفحه 320

سوگند به خدای علی! حجّت خدا در میان آنان هست، در کوچه و بازار آنان گام برمی دارد و به خانه ها یشان وارد می شود و در شرق و غرب جهان به سیاحت می پردازد و گفتار مردمان را می شنود و بر اجتماع آنان پا می نهد و سلام می دهد. او مردمان را می بیند... .

در دعای «ندبه» آمده است:

بنفسی انت من مُغیّب لم یخل منّا، بنفسی أنت من نازح ما نزح عنّا؛

جانم فدایت! تو آن غایبی هستی که از میان ما بیرون نیستی جانم فدایت! تو آن دور شده از وطنی هستی که از ما دور نیستی.

چهارم. حضور همیشگی در مراسم حج

یحضر الموسم کل سنه فیری الناس فیعرفهم و یرونه و لا یعرفونه؛(1)

آن حضرت هر سال در موسم حج حضور می یابد، همگان را می بیند و می شناسد، اما دیگران او را می بینند، ولی نمی شناسند.

پنجم. دستگیری درماندگان، راه یابی گم شدگان، شفای بیماران دور از علاج، ...

خیرخواهی و دعا برای مؤمنان، شرکت در تشییع برخی از آنان، حلّ بعضی از مشکلات علمی عالمان، خبر دادن از پاره ای روی دادهای مهم،(2) دست گیری باطنی افراد و...(3) از جمله کارهای آن حضرت در این دوران است، چه او را بشناسند و چه نشناسند و چه به گونه مستقیم خود حضرت صورت دهد و یا برخی از یاران و خواص آن حضرت.

1- کمال الدین، ج2، ص440.
2- برای آگاهی از نمونه هایی از موارد یاد شده، نک: سیدمحمد صدر، تاریخ الغیبه الکبری، ص122 -130.
3- علامه طباطبایی در این زمینه بیانی نغز دارد که فلسفه حضور امام غایب را در میان جامعه روشن می کند. وی می گوید: «امام چنان که نسبت به ظاهر اعمال مردم پیشوا و راه نما است، هم چنان در باطن نیز سمت پیشوایی و رهبری دارد و اوست قافله سالار کاروان انسانی که از راه باطن به سوی خدا سیر می کند.» نک: علامه طباطبایی، شیعه در اسلام، ص183-187.