کلیات تاریخ ادیان از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 115

«وَ هـــذا ذِكْــرٌ مُبــارَكٌ اَنْــزَلْنـــاهُ!»

«و ايــــن ذكــــر مبــــارك كــه نــــازلــش كــــرديــــم!» (50 / انبيـــاء)

(206) كليات تاريخ اديان

اين آيه اشاره است به «قرآن»، و اگر آن را «ذِكْرٌ مُبارَكٌ» خواند بدين جهت بود كه قرآن ذكري است ثابت و دائم و كثيرالبركات، كه مؤمن از آن بهره‌مند مي‌شود، و آن آسايش كافر را در جامعه بشري تأمين نموده است، و همه اهل دنيا از آن منتفع مي‌شوند، چه آن را قبول داشته باشند و چه نداشته باشند، چه بر حقانيت آن اقرار داشته باشند و چه منكر آن باشند.

دليل بر اين معنا تجزيه و تحليل آثار رشد و صلاحي است كه همين امروز در مجتمع بشري مشاهده مي‌كنيم، چه اگر به عقب برگرديم و تا به عصر نزول قرآن و ماقبل آن پيش برويم مي‌فهميم كه در اثر قرآن بشر از كجا به كجا رسيد و چه بود و چه شد، آن وقت مي‌فهميم كه «قرآن ذكري است مبارك» كه همه افراد بشر به وسيله آن

قرآن، ذكر مبارك (207)

رشد يافتند. هر چند منكرين حق قرآن را زيرپا گذارند و نعمت عظماي آن را كفران كنند و يا با زبان خود به حقانيت آن اقرار نمايند و يا ننمايند قرآن وسيله رشد جوامع بشري بــوده است. متــأسفـانه بــرخـي از مسلميــن نيز در امر قــرآن كريم اهمـال نمودند.

قــرآن خــود فــرمــوده است كه پيــامبــر خــدا در قيامت مي‌گويد: «پروردگارا امت من اين قرآن را متروك گذاشتند!» اين چنين مسلمين هم در انكار منكرين و كفران آنــان بي‌دخــالت نبوده‌اند.

آن چه به ابراهيم داده شد ؟

«وَ لَقَـدْ اتَيْنا اِبْراهيمَ رُشْدَهُ مِنْ قَبْلُ،»