کلیات تاریخ ادیان از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 126

«در روايات آمده كه داود حكم كرد به نفع صاحب زراعت، عليه صاحب گوسفندان، به اين كه بايد گوسفندانت را به غرامت به صاحب زرع دهي، و سليمان حكم كرد به اين كه چون گوسفندان منافع زمين را تلف كرده‌اند، صاحب گــوسفنـد هم بـايـد منـافـع آن گـوسفنـدان يعنـي شيـر و پشـم و متـــاع آنان را تا آخر سال به صاحب زراعت بدهد.»

بعيد هم نيست كه حكم مسئله اين بوده كه صاحب گوسفند آن چه را كه از زراعت

حكم و قضاوت اعطاشده به داود و سليمان (225)

تلف شده ضامن است، و اين ضمان از نظر قيمت با قيمت گوسفندان برابري مي‌كرده است، لذا داود حكم كرده است كه خود رقبه گوسفندان را به غرامت بدهد، و سليمان حكم آسان‌تري داد، و آن اين بود كه صاحب زراعت به جاي استيفاي منافع زمينش كه نمي‌تواند بكند، آن منافع را از گوسفندان طرف استيفاء نمايد. و آن نيز از نظر قيمت تقريبا با حكم داود برابر است، براي اين كه منفعت يك ساله يك گوسفند را اگر در نظر بگيريم تقريبا برابر قيمت خود آن گوسفند خواهد بود.

در آيه فوق منظور از شاهد حكم بودن خدا اين است كه خداوند همواره مي‌بيند و مي‌شنــود و ايشــان را به ســوي صــواب مي‌كشاند.

تسبيـح كـوه و مرغان همصدا با داود

(226) كليات تاريخ اديان

«و كوه‌ها را رام داود كرديم

كـه بـا او تسبيـح مي‌گفتند.

و پـــرنــدگــان را نيـــــز،