کلیات تاریخ ادیان از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 253

اين آيه تهديد و انذاري است براي كفار به خاطر اين كه حق را بعد از اين كه در دستــرشـان قــرار گــرفـت و آن را شنـاختنـد، از در عنـاد و لجـاجـت انكـار كـردنـد.

قبلاً هم سرگذشت اقوامي كه نامبرده شد در جابجاي قرآن كريم در سوره‌هاي فرقان، حجر، شعراء، ص و دخان نقل شده است.

اين كه فرمود: «كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعيدِ.» اشاره‌اي است به اين كه اصولاً وعيد و تهديد به هلاكت هميشه هست ولي وقتي درباره قومي منجز و حتمي مي‌شود كه

عاقبت تكذيب كنندگان (425)

رســولان را تكذيب كنند، يعني اين سرنوشت، سرنوشتي است عمومي و هر قومي چنيــن بــاشــد، چنيـن سـرنوشتي دارد:

«در زمين سير كنيد و بنگريد كه

عـاقبت تكذيب‌كنندگان چگونه است؟!» (36 / نحل)

سنـت امتحان و سنت استدراج و مكر الهي

«وَ مآ اَرْسَلْنـا في قَرْيَةٍ مِـنْ نَبِـيٍّ... .» (94 / اعراف)

خداوند در قرآن كريم بعد از نقل تاريخ قوم و اقوام عاد و ثمود و قوم لوط و قوم