کلیات تاریخ ادیان از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 73

جهـــاني بـــودن نبــوت

1- الميـــــــــــزان ج 20، ص 102 .

جهاني بودن نبوت (141)

با توجه به مطالب بالا يكي از لوازم عنايت الهي اين است كه براي اجتماع انساني دين و شريعتي نازل‌كند كه بدان بگروند و در حيات اجتماعي خود بدان عمل كنند. و اين نبايد اختصاص به قوم خاصي داشته باشد كه ديگران بيهوده و بي‌توجه، به خود واگذاشته شوند. لازمه ضروري اين مسئله اين است كه اولين شريعت كه براي اجتماع انساني نازل‌شده‌است شريعت عمومي‌باشد. خدا درآيه زير از اين شريعت چنين خبر داده است:

«كانَ النّاسُ اُمَّةً واحِدَةً... ـ مردم همگي يك امت بودند، پس خدا پيغمبران را نويد دهنده و بيم رسان مبعوث كرد، و به آنان به حق كتاب فرستاد تا در ميان مـــردم در مـــواردي كــه بــا هـم اختـلاف دارنـد حكـم كنـد.» (213 / بقــره)

اين آيه بيان مي‌كند كه مردم در اولين مراحل پيدايش و افزايش، داراي فطرت

(142) كليات تاريخ اديان

ساده‌اي بودند كه هيچ اثري از اختلافات و منازعات زندگي در بين آنان ظاهر نبود و بعــدا ميــانشــان اختــلاف پـديد آمد. و آن گاه خداوند پيغمبران را با شريعت و كتاب فرستاد تا در مواردي كه با يكديگر اختلاف دارند ميان آنان حكم كنند و ماده دشمني و نزاع را بركنند.

خـــــداي سبحـــــان در آيـــه زيـــر شـــــرايــــع را مشخــــص مــي‌ســازد:

«شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدّينِ ما وَصّي بِه نُوحا وَ... ـ خدا براي شما آن چنان ديني تشريع كرد كه نوح را بدان سفارش كرده بود و آن چه به تو وحي كرديم و آن چه ابــراهيــم و مــوســي و عيسـي را بــدان تــوصيــه كــرديــم.» (13 / شوري)