پژوهشی پیرامون تدبردر قرآن صفحه 124

معاصیک، و لا تطبع عند قرائتی علی سمعی و لا تجعل علی بصری غشاوه و لا تجعل قرائتی قرائه لا تدبّر فیها بل اجعلنی أتدبّر آیاته و أحکامه آخذا بشرائع دینک و لا تجعل نظری فیه غفله و لا قرائتی هذرا، إنک أنت الرّؤوف الرّحیم».

(بار خدایا من عهدنامه و کتاب تو را گشودم، بار خدایا پس نگاه مرا در آن عبادت و قرائت مرا در آن تفکر، و تفکر مرا در آن عبرت قرار ده، و مرا از کسانی بگردان که به سبب روشنی هشدارها و مژده هایت در آن، متأثر گشته و از موجبات عصیان تو دوری گزیده است. و هنگام قرائت من بر گوش دلم مهر مزن و بر چشم دلم حجاب قرار مده و قرائت مرا قرائتی که هیچ تدبری در آن نیست، قرا مده، بلکه مرا چنان کن که در آیات و احکامش ژرف بیندیشم به شرایع دینت دست یازم، و نگاه مرا در آن بی خبری قرار مده و نه قرائت مرا بیهوده گویی، چرا که فقط تو دلسوز و رحیم می باشی).

«زرّ بن حبیش» یکی از قراء کوفه می گوید: من قرآن را از ابتدا تا انتهاء بر امیر مؤمنان قرائت نمودم وقتی که به سوره شوری آیه 22 رسیدم حضرت علیه السلام سخت گریست تا آنکه صدای گریه اش بلند شد سپس سرش را به آسمان بلند نمود و گفت ای «زرّ» بر دعای من آمیّن بگو، در پایان حضرت علیه السلام فرمود: هرگاه قرآن را بپایان رساندی با این عبارات دعا کن چرا که حبیب من رسول خدا صلی الله علیه و آله مرا امر کرد که هنگام ختم قرآن با این عبارات دعا کنم:

«اللّهمّ إنّی أسئلک إخبات المخبتین و إخلاص الموقنین و مرافقه الأبرار و استحقاق حقائق الإیمان و الغنیمه من کلّ برّ و السّلامه من کلّ إثم و وجوب رحمتک و عزائم مغفرتک و الفوز بالجنّه و النّجاه منّ النّار». (بحار، ج 92، ص 206، ح 2) (بار خدایا از تو خشوع و تواضع و آرامش مخبتین، اخلاص یقین کنندگان و رفاقت