پژوهشی پیرامون تدبردر قرآن صفحه 245

اصل چهارم: خدایی بودن لفظ و چینش قرآن

اشاره

«... قُرْآناً عَرَبِیًّا غَیْرَ ذِی عِوَجٍ ...». (زمر/ 38)

«... وَ رَتَّلْناهُ تَرْتِیلًا». (فرقان/ 32)

قرآن با همین الفاظش از جانب خدا بر قلب مبارک پیامبر به وحی نازل شده است و این مرتبه لفظی، تنزل آن حقیقت ملکوتی قرآن می باشد که در پیشگاه خداست:

«إِنَّا جَعَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِیًّا لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ وَ إِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ».

(زخرف/ 4 و 3) (بی شک ما آن را- بصورت- قرآنی عربی- با فصاحت و بلاغت- قرار دادیم شاید که شما تعقل نمایید و به یقین آن در حالیکه در مرجع کتاب در پیشگاه ماست براستی بسیار والایی فرزانه است).

عجب از بعضی کج اندیشان (1) که به انکار الهی بودن الفاظ قرآن پرداختند با اینکه اعجاز قرآن قبل از هر چیز بر الفاظ قرآن تکیه دارد «لِسانُ الَّذِی یُلْحِدُونَ إِلَیْهِ أَعْجَمِیٌّ وَ هذا لِسانٌ عَرَبِیٌّ مُبِینٌ» (2) و با اینکه خداوند با صراحت تمام، عربیّت قرآن را به خود نسبت می دهد! «نعوذ باللّه من سبات العقل و قبح الزّلل». (نهج/ خ 224) نظم و چینش قرآن نیز به امر الهی صورت گرفته است چنانکه قرآن، خود بر این معنی تصریح دارد:

«... وَ رَتَّلْناهُ تَرْتِیلًا». (فرقان/ 32) (... و ما آن را به نحو خاصی چیده و انتظام بخشیده ایم).