پژوهشی پیرامون تدبردر قرآن صفحه 329

دست شسته و به پستی خو گرفته است: (1) «بَلْ یُرِیدُ الْإِنْسانُ لِیَفْجُرَ أَمامَهُ یَسْئَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیامَهِ». (قیامت/ 6- 5)

(بلکه حقیقت این است که انسان با سعی و تلاش می خواهد- قیامت را تکذیب کند- تا آنکه پرده دین را در پیش رویش- طول عمر خویش- بوسعت بدرد، در حالیکه- با تمسخر و دهن کجی- می پرسد روز قیامت کی است؟).

«الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لا یُؤْمِنُونَ». (انعام/ 20 و 12)

(آنان که خود را تباه نمودند پس در نتیجه به هیچ حقیقتی ایمان نمی آورند).

اصل پنجم: پیگیری آیات در جریان زندگی

«من عمل بما یعلم رفعه اللّه إلی ما لا یعلم». معصوم علیه السلام «آیات القرآن خزائن العلم فکلّما فتحت خزانه فینبغی لک ان تنظر ما فیها».

امام سجاد علیه السلام (بحار، ج 92، ص 316) قرآن دستور العمل زندگی فردی و اجتماعی است که باید همچون نسخه طبیب آن را دقیقا بکار بست.

این بکار بستن دو نتیجه مهم را ببار می آورد:

الف: مرتفع شدن مرض خویش و مشکلات اجتماعی ب: بهره مند شدن از درک و معرفتی بالاتر به حقایق قرآن و زندگی این دو نتیجه همان «شفاء و رحمتی» است که در سوره اسراء از آن سخن بمیان می آورد: