پژوهشی پیرامون تدبردر قرآن صفحه 395

گاه بالاتر، در مقام تبلیغ واجب می شود:

«وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ». (اعراف/ 204) «... یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَهَ ...». (جمعه/ 2) احادیث معصومین نیز این معنی را تأکید می کند:

«قلت لأبی عبد اللّه، الرّجل لا یری أنّه صنع شیئا فی الدّعاء و فی القرائه حتّی یرفع صوته فقال علیه السلام لا بأس، إن علیّ بن الحسین علیهما السلام کان أحسن النّاس صوتا بالقرآن و کان یرفع صوته حتّی یسمعه أهل الدّار، و انّ أبا جعفر کان أحسن صوتا بالقرآن و کان إذا قام من اللّیل و قرأ، رفع صوته، فیمرّ به مارّ الطّریق من السّقّائین و غیرهم فیقومون فیسمعون إلی قراءته». (ب 23، ح 2) (به امام صادق علیه السلام گفتم، شخصی تا صدایش را بلند نکند معتقد است که در دعاء و قرائت قرآن کاری انجام نداده است، فرمودند، اشکالی ندارد، چرا که امام سجاد علیه السلام در میان مردم، زیباترین صوت قرآن را دارا بود و پیوسته صدایش را بلند می کرد تا قرآن را اهل خانه بشنوند، و امام باقر علیه السلام نیز زیباترین مردم از نظر صوت قرآن بود و عادت داشت هر وقت که در شب به نماز قیام می نمود و قرآن می خواند صدایش را بلند می کرد پس رهگذران از سقّاها و دیگران از کنار او می گذشتند پس می ایستادند و به قرائت او گوش فرا می دادند).

در این حدیث، امر دعا و قرآن، یکسان تلقی شده است و بر استحباب قرائت جهری، دلالت می کند.

ت: جهر و اخفات و حال مؤمن:

اشاره

جهر و اخفات اساسا به حال روحی مؤمن بستگی دارد، آنکه در طول روز به سخن، سرگرم بوده، کمتر به اندیشه و تأمل نشسته است، ضرورت دارد در سه وقت خاص قبل