پژوهشی پیرامون تدبردر قرآن صفحه 462

شهدا و عدم پیشقدم شدن برای حل این دو مشکل بزرگ انقلاب را که موجب کم شدن ازدواج و گسترش بی عفتی و مسائل شکننده روحی می شود، در نظر بگیریم، آنگاه ببینیم که چقدر ما حاضریم مردانگی کرده، سرپرستی خانواده ای از شهداء را عهده دار شویم، و چقدر همسران متدین ما!، حاضرند خودخواهی و عذر و بهانه های پوچ و بی ارزش را کنار گذاشته، بپذیرند که خانواده ای از شهدا، در کنارشان، زیر سایه همسرشان به زندگی خود ادامه دهند و نیازهای روانی، عاطفی و اخلاقی شان تأمین گردد.

ما یادمان رفته است که همسران این خانواده ها بودند که عزت و شرافت و عظمت اسلام را به ما و این مملکت، هدیه نمودند و مخلصانه، جانشان را بر سر این مقصود، ایثار کردند.

این مرور و توجه، وضع نابسامان روحی- فکری ما را نشان می دهد که از تصور آثار شومش باید وحشت ما را فرا گیرد و تا دیر نشده، چاره ای بیندیشیم.

بگذریم، با توجه به مطالب مذکور معلوم گشت، در هر تلاوت قرآن ما در ضمن تدبر پیام آیات و پس از آن، خود را مخاطب توبیخات و اعتراضات قرآن می یابیم تا به درد آمده، نالان و گریان از مصیبت روحی- فکریمان، در پی چاره درد از قرآن برآییم.

در احادیث مکرری آمده است: «تو مادامی قرآن می خوانی که مورد نهی قرآن قرار داشته باشی، پس هرگاه دیدی که قرآن تو را نهی نمی کند (طرف خطاب قرآن نیستی) پس بدان که تو در واقع قرآن را نمی خوانی!»:

«انت تقرأ القرآن ما نهاک، فإذا لم ینهک فلست تقرؤه!». (ص) (میزان الحکمه، ج 8، ص 90) «إقرأ القرآن ما نهاک فإن لم ینهک فلست تقرؤه!» (کنز، خ 2776) (قرآن را بخوان مادامی که تو را نهی کند پس اگر تو را نهی ننمود پس- در واقع- تو آن را نمی خوانی!).