پژوهشی پیرامون تدبردر قرآن صفحه 475

«لقد رأیت أصحاب محمّد صلی الله علیه و آله ، فما أری أحدا یشبههم منکم، لقد کانوا یصبحون شعثا غبرا و قد باتوا سجّدا و قیاما یراوحون بین جباههم و خدودهم و یقفون علی مثل الجمر من ذکر معادهم! کأنّ بین أعینهم رکب المعزی من طول سجودهم!، إذا ذکر اللّه هملت أعینهم حتّی تبلّ جیوبهم، و ما دوا کما یمید الشّجر یوم الرّیح العاصف، خوفا من العقاب و رجاء من الثّواب!».

(نهج، خ 97)* این حالت برخورد با یاد خدا و قیامت از خلال قرآن همان تعبیر احادیث ترتیل را متذکر می شود:

«قفوا عند عجائبه و حرّکوا به (جرّحوا) القلوب ...».

(در نزد شگفتیهایش بایستید و با آن- قرآن- دلهایتان را تکان دهید- مجروح و محزون نمایید-).

ب: متقین

«امّا در شب، پس قدمها را به صف کشیده اند در حالیکه اجزاء قرآن را تلاوت کننده اند، آنها را به نحو خاصی با ترتیل می خوانند، به واسطه این ترتیل قرآن، جانشان را به حزن می کشند و بواسطه آن داروی دردشان را بر می انگیزانند.

پس هرگاه به آیه ای گذر می کنند که در آن تشویق است بدان چشم امید می بندد و جانشان از شوق به سوی آن پر می کشد و به یقین باور دارند که آیه در برابر دیدگانشان نصب شده است.

و هرگاه به آیه ای گذر می کنند که هشدار و انذاری دربر دارد با گوش جانشان، جهت استماع بدان میل می کنند و به یقین باور دارند که گویی نعره جهنم و طنین صدایش در عمق گوششان قرار دارد.