پژوهشی پیرامون تدبردر قرآن صفحه 483

ت: انبیای الهی

« (در این صحنه، کاروان رسالت بدوشان الهی ترسیم می شود) آنان کسانی هستند که خداوند در لباس نبوت برایشان نعمت بخشیده است، از فرزندان آدم علیه السلام و از کسانی که بهمراه نوح علیه السلام (در کشتی) حمل نمودیم، و از فرزندان ابراهیم علیه السلام و یعقوب (بنده خدا) و از کسانی که هدایت نمودیم و به جامعیت برگزیدیم، (اینان) هرگاه آیات خدای رحمان برایشان تلاوت می شود به حالت سجده (تواضع و شکستگی) و گریه شدید به زمین فرو افتادند»:

«أُولئِکَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ مِنْ ذُرِّیَّهِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّیَّهِ إِبْراهِیمَ وَ إِسْرائِیلَ وَ مِمَّنْ هَدَیْنا وَ اجْتَبَیْنا، إِذا تُتْلی عَلَیْهِمْ آیاتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُکِیًّا». (مریم/ 58)* تعبیر «خَرُّوا (فرو افتادند)»، بجای «یخرّون (فرو می افتند)»، نشان می دهد، اینان همینکه شروع به تلاوت آیات می شود قبل از آنکه، ادامه یابد و پایان پذیرد، به حالت سجده و گریان به زمین فرو می افتند، از شدت انسی که با خدای رحمان دارند.

تعبیر «آیاتُ الرَّحْمنِ» نشان می دهد تمام آیات از رحمت و عذاب، همه و همه را سراسر جلوه رحمت بیکران الهی می بینند.

ث: مؤمنان حقیقی

« (در این صحنه چهره مؤمنین حقیقی را ترسیم می کند) صرفا و منحصرا مؤمنین کسانی هستند که هرگاه خدا یاد شود دلهایشان با تمام وجود خائف و مضطرب می گردد (خوف و اضطرابی ملموس وجودشان را فرا می گیرد) و هرگاه بر آنان آیات او تلاوت شود ایشان را از حیث ایمان فزونی می بخشد در حالیکه بر پروردگارشان تکیه می کنند.