تاریخ عصر غیبت صفحه 212

می رسد. او هم فرزند داشت و هم رفتارش پسندیده بود. به ناچار او امام، مهدی و قائم است. او زنده است و پیشوایی وی را باید پذیرفت و گرنه بایستی به بطلان اصل امامت معتقد شد و این درست نیست.

5. اعتقاد به توقف در امامت

گروهی از شیعیان می گفتند: بعد از رحلت امام عسکری علیه السلام درباره امر امامت بر ما شبهه پیش آمد و ما نمی دانیم که آیا جعفر امام است و یا فردی دیگر. نمی دانیم امامت از پشت حسن است یا از پشت برادران او؛ کار بر ما مشتبه شده است و تا رفع شک و شبهه بر امامت او ایستاده ایم و تأمّل می کنیم.

6. اعتقاد به دورۀ فترت

این دسته بر این باور بودند که بعد از امام یازدهم، حسن بن علی علیه السلام دورۀ فترت آمده است؛ زمین در این دوره از حجّت خالی است.(1)

آنها می گفتند: خالی بودن زمین از حجّت هیچ مانعی ندارد، چنان که در فاصله بین زمان حضرت عیسی علیه السلام تا زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم زمین از وجود پیامبر و یا امام خالی بود و رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم بعد از فترتی که روی داد، به رسالت مبعوث شد.

این گروه می گفتند: بی هیچ شک و شبهه ای رحلت امام حسن عسکری علیه السلام به راستی اتفاق افتاد و می توان گفت که پس از او، امامی نیست، همان گونه که می توان گفت: پس از رحلت پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم پیامبر دیگری نخواهد آمد.(2)

در هر صورت، همان گونه که یادآور شدیم، همه این گروه ها و فرقه ها که بعد از رحلت امام عسکری علیه السلام به وجود آمدند، با روشن شدن وجود فرزند برای امام یازدهم علیه السلام به امامت امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف گردن نهادند و دیگر از این گروه ها اثری جز در کتاب های پیشینیان نمانده نیست.