سیمای مهدی موعود در آیینه شعر فارسی صفحه 370

1- 1049. مرتضی امیری اسفندقه.

2- 1050. سید محمّد حسین ابوترابی.

3- 1051. علی کفشگر.

می آیی و...

می آیی و تمام زمین است مال تو

خورشید، ذرّه ای است ز شرح جمال تو

وقتی که می رسی ز افق های دورْ دست

گم می شود تمام زمین زیرِ بال تو

تو از تمام آینه ها مهربان تری

باران چگونه وصف کند شرح حال تو؟

یوسف ترین غریب قبیله تویی عزیز!

پر می کند تمام دلم را خیال تو

ماییم و سینه های پریشان، همین و بس

ماییم و مهربانیِ زهرا خصال تو(1)

به کلبه ات برگرد!

عبور می کند از متن سایه ها یک مرد

که از تبار بهار است و از قبیله درد

نسیم خاطره ها پیش پای آمدنش

ز باغ عشق، امید حضور می آورد

عبور می کند آری، همان که مانده غریب

نشسته پیش همین مردمان خسته و سرد

بدون رویِش چشمانت ای گل نرگس!

برای خویش نداریم جز بهاری زرد

تو مثل موجی و این کلبه، ساحلی تنها

بیا به خاطر دریا، به کلبه ات برگرد!(2)

لحظه موعود

خواهی آمد ای سوار سبزْ پوش!

لحظه هایم را بهاری می کنی

با نگاه خویش در متن زمین

عشق را هر لحظه جاری می کنی

خواهی آمد، خوب می دانم هنوز

می نشینم روزها چشمْ انتظار

خیره بر بی انتهای جاده ها

می نشینم با نگاهی اشکبار

ای بهار آخرین! کی می رسی؟

منْ غریب و خسته اینجا مانده ام

در عبور بیدریغ لحظه ها

من کنار خویشتن جا مانده ام