سیمای مهدی موعود در آیینه شعر فارسی صفحه 50

1- 105. لوچ، دوبین.

2- 106. همان، ص 138.

3- 107. همان، ص 187 - 191.

4- 108. همان، ص 226 - 230.

خودکامه خود بهره برده است که برای پرهیز از به درازا کشیدن دامنه سخن، فقط به نقل ابیات مورد استناد بسنده می شود:

قسمت دوم

گفتم: بدیدی آخر رایات کهف امّت

وان مهد جای مهدی چتر فلکْ ظلالش!(1)

خسروِ مهدی نیَت، مهدی آدم صفت!

آدم موسی بنان، موسیِ احمد قدم!

مهدیِ دجّال کش، آدم شیطان شکن!

موسیِ ِ دریا شکاف، احمد جبریلْ دَم!(2)

مهدی که بیند آتش شمشیر شاه، گوید:

دجّال را به توده خاکستری ندارم!(3)

هادی امّت و، مهدیّ زمان، کز قلمش

قَمْع دجّال صفاهان به خراسان یابم!(4)

خسرو اقلیم گیر، سروَر دیهیم بخش

مهدی آخر زمان! داور روی زمین!(5)

چاه صفاهان مدان نشیمن دجّال مهبط مهدی شمر فنای صفاهان(6)