سیمای مهدی موعود در آیینه شعر فارسی صفحه 81

1- 207. همان، ص 523.

رخم به خاک درش سود و، رو نمی تابم

کزین معامله، بسیار سود می بینم

از آن نفَس، که دل آیینه جمال وی است

چراغ دیده جان، روشن از خیال وی است(1)

اهلی شیرازی در دو مثنوی مناقبی خود نیز - که در نعت پیامبر اکرم و ائمّه اثنی عشر علیهم السلام سروده است از امام زمان علیه السلام یاد می کند و به رهروان راه آن حضرت، ظهور او را بشارت می دهد:

قسمت پنجم

نهان از دیده ها، خود کرده تا کی؟

چو نور دیده ها، در پرده تا کی؟

مکن در پرده همچون شمع مسکن

برون آ تا شود آفاق روشن

تو شمع بزمگاه لامکانی

درین فانوس سبز آخر چه مانی؟

چو شمع از نور خود، آتش برانگیز

بسوز این تیرهْ فانوس و، فرو ریز

چو داد اوّلْ زمان، نور تو پرتو

تو خود هم مهدی آخرْ زمان شو

سوار عرصه دین، همگنان کن

چو شمعش، ذوالفقار آتشفشان کن

عدم کن ظلمت کفر از ره دین

به برق تیغ خونریزِ شه دین(2)

سکّه مهدی زند، آخرْ زمان(3)

بر عدوی دین کند آخر، زمان

پیرو ایشان شو و در آن جهان

رَخش دل اندر صف مردان، جهان

هر که شد او سایل ازین خاندان حاجت او، حاصل ازین خانه دان(4)

طالب آملی (متوفای 1036 ق) ملقّب به «ملک الشعراء» در قصیده گلایه آمیز خود با خطاب قرار دادن حضرت ولیّ عصر علیه السلام از نابسامانی هایی که دامنگیر امّت اسلامی شده سخن می گوید: