حزب رستاخیز؛ اشتباه بزرگ صفحه 134

پیش از آنکه این محدودیتها به کار بسته شود، دولت با گران کردن قیمت کاغذ و ایجاد بازار سیاه، تلاشهای مقدماتی خود را برای تحت فشار قرار دادن هر چه بیشتر نشریاتی که از عملکرد آنان نارضایتی داشت، آغاز کرده بود.(1) از میان نشریات توقیف شده، به ندرت برخی از آنها توانستند مجوز انتشار مجدد خود را دریافت نمایند و فقط در ماههای پایانی عمر

رژیم بود که به تدریج امکان نشر تعداد بیشتری از آنها فراهم آمد.(2) بدین ترتیب، تعطیل ناگهانی 63 نشریه در سال 1353، به بهانه های واهی، اقدام مقدماتی برای مقابله با مخالفتهایی

بود که احتمال می رفت پس از اعلام تأسیس حزب رستاخیز در برخی از روزنامه ها و مجلات رخ دهد.

تحولاتی که شاه را به نقطه نظرات مطروحه در مقطع تأسیس حزب رستاخیز رساند، گذشته از عوامل داخلی تحکیم اقتدار سلطنت، مانند دستاوردهای ساواک در سرکوب جنبشها و تحرکات سیاسی مخالفان، تقویت نیروی انتظامی و ارتش، به افزایش ناگهانی بهای

نفت برمی گردد. افزایش بهای نفت در سالهای نخست دهه 1350، دلارهای نفتی فراوانی را به خزانه سلطنتی سرازیر نمود و در نتیجه، شاه را از وضعیت روحی - روانی متعادل و مطلوب خارج کرد. به طوری که تصور می شد وی دیگر نمی تواند برای اعمال قدرتش حد و مرزی تعیین کند. از همین رو، با تأسیس حزب واحد و فراگیر رستاخیز، بی محابا به تمامی

مردم کشور تکلیف می کرد که تقریبا هیچ چاره ای جز اذعان به وفاداری و پیروی از خواسته های او ندارند. اینکه گفته بود افراد کشور در صورت عدم عضویت در حزب رستاخیز به ناچار باید کشور را ترک کنند مفهومی غیر از این نداشت که مردم، نه تنها دیگر

حق مخالفت با حاکمیت را از دست خواهند داد، بلکه از آن پس، اتخاذ مشی بی طرفی نیز از

سوی حاکمیت پذیرفته نخواهد شد. به عبارتی، مردم مجبور بودند اعتراف کنند که به نظام

شاهنشاهی که رهبری آن با محمدرضا پهلوی است وفاداری بی قید و شرط خواهند داشت. در غیر این صورت کسانی که عضویت این حزب را نپذیرند، از سنخ طرفداران حزب توده اند که «این خائنان یا باید به زندان بروند و یا اینکه همین فردا کشور را ترک کنند.»(3)

با تأسیس حزب رستاخیز و تهدید مردم به عضویت در آن، شاه صراحتا نشان داد که

1- . برای کسب اطلاعات بیشتر، به شمارههای روزنامه آیندگان، و هفته نامه خواندینها در ماههای پایانی سال 1352 و ماهای آغازین سال 1353 مراجعه کنید.
2- . مرکز بررسی اسناد تاریخی؛ مطبوعات به روایت اسناد ساواک، کتاب اول، مجله تهران مصور، صفحه پنجاه و یک مقدمه.
3- . آبراهامیان، یرواند؛ پیشین، ص 541.