حزب رستاخیز؛ اشتباه بزرگ صفحه 248

را به جعفر شریف امامی سپرد و یک روز بعد از دبیرکلی حزب رستاخیز هم، استعفا داد. شریف امامی، نخست وزیر جدید، به خاطر گسترش ناآرامیها و مخالفتهای فزاینده مردم که هر آن، عرصه را بر مجموعه رژیم پهلوی و سازمانهای حکومت ساخته آن و از جمله حزب رستاخیز تنگ تر می ساختند؛ هیچ گونه مسئولیتی در قبال حزب رستاخیز برعهده نگرفت و ارتباط آن با دولت را به کلی نفی کرد. در آن هنگام بحران سیاسی دامنگیر کشور، فراتر از آنی بود که حتی شاه هم بتواند در مسائل مربوط به حزب رستاخیز دخالت کند. حزب رستاخیز به

پایان راهش نزدیک شده بود. با این حال، هنوز فرصت برگزیدن دبیرکلی دیگر برای حزب وجود داشت. پس از مدتی کشمکش و مذاکره، بالاخره، دکتر جواد سعید به عنوان آخرین دبیرکل حزب انتخاب شد، در حالی که، حزب رستاخیز در عرصه سیاسی کشور تقریبا هیچ نقشی برعهده نداشت و دیگر تنها حزب موجود در کشور نبود. از دکتر سعید که بگذریم، سه

دبیرکل نخست حزب رستاخیز، یعنی امیرعباس هویدا، دکتر جمشید آموزگار و دکتر محمد معتضد باهری عضو فراماسونری بودند. همچنین، هوشنگ انصاری، عبدالمجید مجیدی و قاسم معینی که در طول دوران فعالیت حزب رستاخیز در برهه های مختلف در نقش هماهنگ کنندگان (رهبران) دو جناح حزب رستاخیز (جناح پیشرو و جناح سازنده) ظاهر شدند، در لژهای فراماسونری عضویت داشتند.

قائم مقامان دبیرکل

اساسنامه حزب رستاخیز به دبیرکل اجازه داده بود حداکثر سه نفر را به عنوان قائم مقام انتخاب کند. نخستین بار، در 22 اردیبهشت ماه سال 1354، امیر عباس هویدا، دبیرکل حزب

رستاخیز، دکتر فریدون مهدوی(1) را به عنوان اولین قائم مقام خود معرفی کرد. دکتر فریدون