حزب رستاخیز؛ اشتباه بزرگ صفحه 321

رستاخیز را به جد با خود همراه ساخته بود. بدین ترتیب، آیا مسئولان حزب می توانستند مدعی اثرگذاری فکری، سیاسی و اجتماعی در میان این قشر عظیم بوده باشند؟

کارگران و حزب رستاخیز

کارگران، قشری بودند که هم شاه و هم مسئولان حزبی امیدواری بسیاری برای عضویت آنان در حزب رستاخیز داشتند. به تبع اصلاحات موسوم به انقلاب سفید که گمان می رفت اوضاع اقتصادی و موقعیت اجتماعی کارگران بهبودی نسبی یافته است و به نوعی نسبت به شاه احساس دین می کنند، انتظار آن بود که این قشر از مردم در زمره پیشگامان عضویت و فعالیت

در حزب رستاخیز باشند. چنانکه پیش از این هم ذکر شد عمده مدیریتهای کارخانجات، مؤسسات اقتصادی - تجاری و سایر کارگاههای تولیدی و نظایر آن در همان روزهای نخست تأسیس حزب رستاخیز طی اعلامیه هایی ریز و درشت عضویت خود و کارکنان تابعه را در حزب رستاخیز به اطلاع عموم رسانیده بودند. در همان حال، مسئولان حزب نیز

برای متشکل کردن کارگران در قالب کانونهای حزبی تلاشهای قابل توجهی انجام دادند.(1) جهت اعلام وفاداری اقشار مختلف کارگران به شخص شاه و حزب رستاخیز، کنگره ای در هفتم اردیبهشت ماه 1355 در تهران تشکیل شد و برای ایجاد هماهنگی بیشتر میان سازمان کارگران با حزب رستاخیز، امیر عباس هویدا، نخست وزیر و دبیرکل حزب در «سمت ریاست شورای عالی سازمان کارگران ایران» قرار گرفت.(2) برای آموزش سیاسی کارگران و هماهنگ ساختن افکار و خواسته های آنان با آرمانها و رسالتهای حزب رستاخیز کمیته ویژه ای در وزارت کار و امور اجتماعی تأسیس شد که هدایت عالیه آن بر عهده مسئولان حزب بود. هدف این کمیته، گسترش آموزش سیاسی کارگران در کارگاهها و کارخانجات و واحدهای تولیدی - صنعتی سراسر کشور بود. از سوی وزیر وقت کار و امور اجتماعی، وحید مهدوی، معاون پارلمانی و هماهنگی این وزارتخانه در رأس کمیته مزبور قرار گرفت تا طرح نهایی آموزش سیاسی کارگران را تهیه نماید.(3) از اقدامات احتمالی این کمیته در آموزش سیاسی کارگران، اطلاعی در دست نداریم.

1- . برای نمونه بنگرید به: رستاخیز کارگران، شماره دوم، 17 آذر 1354، ص 45.
2- . به نقل از: صورت مذاکرات مجلس شورای ملی، دوره 24، جلسه 42، سه شنبه 14 اردیبهشت 1355.
3- . خواندنیها، سال 37، ش 16، 18 دی 1355، ص 5.