حزب رستاخیز؛ اشتباه بزرگ صفحه 7

روند نقض قانون اساسی و مشروطیت

در دهه اول سلطنت محمدرضا پهلوی

در آخرین ساعات عصر یکشنبه یازدهم اسفند سال 1353، شاه(1) در حضور جمعی از دست اندرکاران درجه اول کشور اعلام کرد که دیگر نظام چند حزبی موجود را برنمی تابد و

ادامه حیات آن را در راستای اهداف و طرحهای بلندپروازانه خود سودمند نمی داند و بدون

اینکه مستمعین را مدت زیادی منتظر نگه دارد از ضرورت تأسیس حزبی واحد و فراگیر سخن به میان آورد تا سیاستهای آتی کشور بر اساس داده های راهبردی آن تنظیم و به اجرا

گذاشته شود. حزب جدید که مورد موافقت بی چون و چرای حاضرین در جلسه قرار گرفت، و «حزب رستاخیز ملت ایران» نامیده شد، در واقع روند دیکتاتوری حاکم بر کشور را به نهایت رساند. بنابراین، تأسیس حزب واحد و فراگیر رستاخیز ملت ایران را باید آخرین مرحله دیکتاتوری شاه قلمداد کرد که بدون محابا، بقایای بسیار متظاهرانه و فرمایشی اصول مشروطیت و دموکراسی را در ایران فرو ریخت.

مشروطیت ایران از هنگام پیروزی در سال 1324 ق/ 1906 م، برابر با 1285 شمسی تا زمان تأسیس حزب واحد و فراگیر رستاخیز ملت ایران در سال 1353 ش/ 1975 م، برابر با 1395 ق، - که در واقع آن را باید پایان عمر آن شمرد،- بیشتر از 70 سال دوام نیاورد.

اولین ضربه کاری را در سوم اسفند 1299، رضاخان و البته، بیش از او، حامیان انگلیسی اش با برنامه ریزی و تمهید کودتا، بر مشروطیت ایران وارد ساختند. روند مشروطیت زدایی با صعود رضاخان به تخت سلطنت در سال 1305 ش/ 1926 م، شدت