مناجات منتظران جلد 1 صفحه 17

1- بحارالانوار، ج93، ص301، به نقل از نهج البلاغه.

2- بحارالانوار، ج98، ص83، به نقل از اقبال الاعمال.

بنده حقیقی خداوند خود را مستحقّ شنیدن دعایش از جانب او نمی داند بلکه وعده پروردگار است که در او انگیزه دعا را ایجاد می کند و چنین شخصی تنها متّکایش فضل و منّت خدایش است نه اینکه خود را در شنیده شدن دعایش صاحب حق و طلب کار بشمارد.

بالاترین تقرّب به خدا از طریق اهل دعا شدن

اشاره

اوّلین قدم در مسیر شناخت جایگاه حقیقی دعا، دانستن قدر و منزلت این فضل بزرگ الهی است. مطابق تعالیم اهل بیت علیهم السلام، دعا می تواند انسان را به مقام و منزلتی برساند که از غیر آن طریق رسیدن به آن میسّر نمی باشد. امام صادق علیه السلام در یکی از فرمایشات خود در این باره فرمودند:

اِنَّ عِندَ اللهِ عَزَّوَجَلَّ مَنزِلَهً لا تُنالُ اِلّا بِمَسأَلَهٍ وَلَو اَنَّ عَبداً سَدَّ فاهُ وَ لَم یَسأَل لَم یُعطَ شَیئاً فَسَل تُعطَ.(1)

همانا نزد خدای عزّ و جل منزلتی است که جز با سؤال و درخواست به دست نمی آید و اگر بنده ای دهانش را ببندد و چیزی نخواهد، چیزی به او داده نمی شود، پس درخواست کن تا به تو عطا شود.

نظیر همین بیان از همان امام بزرگوار در مورد دعا چنین نقل شده است:

عَلیکُم بِالدُّعاءِ فإنَّکُم لا تُقَرَّبُونَ بِمِثلِهِ.(2)

بر شما باد به اینکه اهل دعا باشید زیرا از هیچ طریقی مانند آن تقرّب (به خداوند) پیدا نمی کنید.

شناخت همین حقیقت انسان را به توجّه بیشتر به این بهترین وسیله تقرّب، تشویق و ترغیب می نماید و اگر اهل دعا شود، طبق وعده امام صادق علیه السلام به بالاترین درجات تقرّب الهی نائل می گردد. اینکه گفتیم «اهل دعا» شود، به این جهت است که6.