مناجات منتظران جلد 2 صفحه 26

1- فرقان/77.

2- انعام/42 و 43.

دعای انسان هم بهتر می شود، البتّه به شرطی که عقیده به کارگشایی و تأثیر دعا برای رفع بلا داشته باشد. پس اگر می خواهیم اهل دعا برای تعجیل فرج امام زمان علیه السلام شویم، باید اوّلاً درد غیبت ایشان را بچشیم و ثانیاً در تلاش برای رفع آن از طریق دعا احساس سستی نکنیم، به عبارت دیگر یقین داشته باشیم که با دعا به پیشگاه خدا و اهتمام و اصرار داشتن بر آن می توانیم افق طلوع فرج اماممان را مشاهده نماییم.

سستی نکردن در مورد این دعا

این جاست که باید هشدار و تذکّر امام هشتم علیه السلام را برای خود زنده کنیم که از قول جدّشان امام باقر علیه السلام نقل فرمودند:

لَیسَ اِذا ابتُلِیَ فَتَرَ.(1)

(مؤمن) وقتی گرفتار می شود، سست نمی گردد.

ایمان مؤمن اجازه نمی دهد که در وقت گرفتاری، سستی نشان دهد و برای رفع آن تلاش نکند. او می داند که گرفتاری ها زمینه امتحان الهی است و برای موفّقیّت در این امتحان باید به دعا روی آورد. این را هم می داند که نباید از دعا به پیشگاه خدا خسته و ملول شود، چون از رسول گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم شنیده است که خداوند خسته و ملول نمی گردد مگر آنکه بنده اش چنین شود:

... فإذا فَتَحَ لِاَحَدِکُم بابَ دُعاءٍ فَلیَجهَد فإنّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ لا یَمَلُّ حَتّی تَمَلُّوا.(2)

به همین خاطر است که مؤمن در دعایش جدّ و جهد می کند تا حاجتش را که فرج مولایش امام عصر علیه السلام است، محقّق ببینید. پس تا وقتی به مطلوب خود نرسیده از دعا کردن و اعمال جهد در راه تحقّق آن کوتاهی نمی کند.ی.