- پیشگفتار 1
- بخش اول: مباحث مقدماتی 3
- اشاره 3
- ضرورت شناخت ولیِّ خداوند 4
- بهترین مرجعِ شناخت حجّت خداوند 5
- جامعیت قران 8
- ظهر و بطن قرآن 10
- اشاره 10
- اشاره 11
- تفسیر و تأویل 11
- 2- معنا و مفهوم کلی آیه 12
- 1-توجیه متشابه 12
- 3 – تحقق خارجی معنای آیه 13
- 4- معنای ثانوی آیه 14
- نقش اهل بیت علیهم السلام در تبیین قران 15
- شیوه های معرفی افراد در قران 16
- علت عدم تصریح به نام حضرت در قران 16
- شیوه های بررسی آیات مهدویت 19
- رابطه بین قران و إمام 20
- انواع آیات مهدویت 20
- آیات ناظر به وجودِ حجّت خداوند در هر زمان 24
- بخش دوّم: بررسی آیات 24
- اشاره 24
- اشاره 25
- صاحب شب قدر 25
- 1- استمرار شب قدر تا قیامت 26
- 2- نزول امر سال در شب قدر هر سال 27
- 3- لزوم نزولِ روح و فرشتگان بر کسی 27
- 4- ویژگی های کسی که میزبان و صاحب شب قدر است 27
- هادی زمان 32
- اشاره 37
- آیات ناظر به غیبتِ امام زمان 37
- ماء معین 38
- حجّت غائب 43
- اشاره 46
- آیات ناظر به وظائف منتظران 46
- هشدار به منتظرانِ خاتم الاوصیاء 47
- مرزبانی از مرزهای جغرافیائی، اعتقادی بویژه امامت و مهدویت 51
- آیات ناظر به ویژگی های حضرت مهدی علیه السلام 54
- اشاره 54
- بقیّه الله 55
- نعمت پنهان 58
- مضطرّ 63
- آیات ناظر به ظهور وحکومت واحد جهانی 65
- اشاره 65
- اشاره 66
- حاکمیّت جهانی إسلام 66
- نتیجه این که تفسیرِ صحیحِ آیه همان قول سوّم است 70
- پیشوائی مستضعفان 74
- اشاره 74
- سنّت قطعی و مستمرّ إلهی 76
- حکومت جهانی صالحان 79
- خلافت صالحان 84
- اشاره 90
- آیات ناظر به هدف از ظهور و وضعیت جهان پس از آن 90
- سر سبزی و حیات دوباره عالَم 91
- امدادهای غیبی هنگام ظهور 95
- فرصت تا کی؟ 97
- اشاره 102
- عصر ظهور 102
- سوره مبارک عصر 103
- آیات ناظر به رجعت 111
- اشاره 111
- زنده شدن گروهی از هر امّتی 112
- استدلال بر وقوع رجعت با آیات دالّ بر رجعت در اقوام گذشته 114
- آیات تبیینی 118
- اشاره 118
- تعریف : 119
- اشاره 119
- 1- آثار و برکات وجودی إمامِ غائب 119
- 3 – تسلیم محضِ حجّت خداوند بودن 120
- 2 – خطر إرتداد هنگام ظهور و لزوم آمادگی در دوران إنتظار 120
- 4- عمر طولانی و محال نبودن آن 122
- 5 – جوان ماندن إمام زمان عجل الله تعالی فرجه 123
- اشاره 126
- بخش ضمائم 126
- ضمیمه شماره 1: امامت در یک نگاه 127
- ضمیمه شماره 2: دلائل عقلی وجود حجّت در هر زمان 137
- ضمیمه شماره 3: خلاصه ای تیتر گونه راجع به رجعت 147
- ضمیمه شماره 4: پاداش منتظران و أرزش إیمان در عصرِ غیبت إمام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف: 154
- ضمیمه شماره 5: فهرست تعدادی از آیات مهدویت 157
- ضمیمه شماره 6: فهرست برخی از منابع آیات مهدویت 159
- خود آزمایی: 161
- منابع و ماخذ: 164
سوره مبارک عصر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ
وَ الْعَصْرِ (1)إِنَّ الْإِنْسانَ لَفی خُسْرٍ (2)إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ (3)
به نام خداوند بخشنده مهربان به عصر سوگند، (1)که انسانها همه در زیانند (2)مگر کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند، و یکدیگر را به حق سفارش کرده و یکدیگر را به شکیبایی و استقامّت توصیه نموده اند! (3)
یکی از بزرگترین نعمت های الهی بر انسان، نعمت حیات است. با سرمایه عمر است که می توان به بالاترین درجات صعود نمود و حتی از فرشتگان سبقت بگیرد(1) و این فرصت تا وقتی است که از این نعمت برخورداریم آن چه که مهم است این است که:
اولاً این سرمایه محدود است
و ثانیاً هر لحظه و ثانیه ای که بر ما می گذرد از آن کاسته می شود و به بیان نورانی امیر المومنین علیه السلام «هر نَفَسی که انسان می زند قدمی به اجل خود نزدیک می شود»(2)
اگر در برابر کاسته شدنِ این سرمایه عمل صالح در بستر ایمان از او سر بزند سود کرده در غیر این صورت دچار خسران و ضرر شده است یکی از مفسران می گوید من معنای این سوره را وقتی فهمیدم که در هوای گرم یخ فروشی با صدای حزین فریاد می زد «به کسی که سرمایه اش ذوب می شود رحم کنید»(3) یعنی بیایید و یخ مرا بخرید تا خسارت نکنم.
1- امام علی می فرمایند: «خداوند در فرشتگان عقل قرار داده است بدون شهوت و در چهار پایان شهوت قرار داده است بدون عقل و در انسان هر دو را قرار داده است پس کسی که عقلش بر شهوتش غلبه کند از فرشتگان برتر است و کسی که شهوتش بر عقلش غلبه کند از چهارپایان بدتر است.(تفسیر نور الثقلین ذیل آیه 179 اعراف ج2 ص103
2- «نَفَسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَی أَجَلِه»(نهج البلاغه حکمت 74)
3- «و عن بعض السلف: تعلمت معنی السوره من بائع الثلج کان یصیح و یقول: ارحموا من یذوب رأس ماله، ارحموا من یذوب رأس ماله فقلت: هذا معنی: إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ یمر به العصر فیمضی عمره و لا یکتسب فإذا هو خاسر.»( مفاتیح الغیب، ج 32، ص: 278)