امام روزگار ما صفحه 56

بوسه باران

سخنران که وارد شد، مقامات بلند پایه هم به دنبالش وارد شدند. روی صندلی های ردیف اول سالن، چند نوجوان نشسته بودند و باقی صندلی ها، اگرچه خالی بود، اما به تعداد آقایان نمی رسید.

سخنران هنوز شروع به صحبت نکرده بود که مسئول برنامه با دستپاچگی، بچه ها را بلند کرد و آقایان را با احترام، جای آنها نشاند. روی پیشانی سخنران، گره افتاد. میکروفن را روشن کرد و گفت: «آقایانی که جای بچه ها نشسته اند، مکانشان غصبی است؛ لطفاً روی صندلی های ردیف عقب بنشینند.»

بچه ها که به جای خود برگشتند، سخنران، صحبتش را آغاز کرد. در حالی که بوسه های نوجوانان با دست روانه او می شد.

راستی؛ آیا انتظار فرج را غیر از این معنایی است که از دریای وجود منتظران حقیقی، ابرهای سفید محبت و شجاعت حاصل آید که چون به دیگران رسد، مِهر و عدل ببارد؟!