امام روزگار ما صفحه 85

عشقِ ناب

مسابقه ی فینال جام رمضان بود. خم شدن کمر سالن ورزشگاه، از جمعیت بیش از ظرفیت، به خوبی احساس می شد. نتیجه ی مساوی، کار را به پنالتی کشاند. با درخشش امیر _ که بخاطر ته ریش همیشگی اش، بچّه ها حاج امیر صدایش می زدند _ فقط یک بار، توپ به تور دروازه رسید و تیم مان قهرمان شد. حالا دیگر سالن، کاملاً در خ_اک تماشاچیان بود و حاج امیر، بالای دست بچّه ها.

سالن که برای اهدای جوایز آماده می شد، کنار امیر رفتم و پرسیدم: «موقع پنالتی ها لبانت می جنبید؛ چه وِردی می خواندی که توپ، دستهای تو را بیشتر از تور دروازه دوست داشت؟!»

چشمان مرددش را برای لحظاتی به من دوخت و بعد گفت: «برای سلامتی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، دُع_ا می کردم.»

گفتم: «یعنی می خواستی کمکت کند گُل نخوری؛ نه؟! چون حضرت را که خدا خودش حفظ می کند و زنده نگه می دارد!»

دستی به سرم کشید و گفت: «پسر! زنده ماندن حضرت، منافاتی با بیمار شدنشان ندارد. من برای مریض نشدن حضرت دُع_ا می کردم؛ افتاد؟!»

گفتم: «حاج امیر! تجارتت هم مثل دروازه بانیت خوب است.» گفت: «چطور مگر؟!» گفتم: «به قول معروف خودت را سپردی به امام و به یادش هستی تا امام هم به یاد تو باشد و کمکت کند.»

این بار سرم را با دستانش نگه داشت و به چشمانم زُل زد و گفت: «اشتباه نکن! تجارتی در کار نیست! اگر تمام پنالتی ها هم گُل می شد، باز